dinsdag 31 augustus 2021

Ingeborg Holm

'Het wordt tijd om naar huis te gaan.' Sterk spul weer van Victor Sjöström. Misschien wel de beste stomme filmregisseur. Hij volgt hier een vrolijk Zweeds gezin dat een kruidenierswinkeltje begint. Van alle kapitalistische dromen toch wel de mooiste, en de kneuterigste. Alles draait om de centjes van de kleine luyden. Lang kan dat niet goed gaan, natuurlijk. Vader belandt als een grote Lenin in bed. Een subtiel en achteloos verscheiden – en de film is nog geen tien minuten oud. Een hele roman van James Agee opgeroepen. Als echte Zweden krijgt het kapitalisme er daarna flink van langs. De hardvochtigheid van het machtige geld draait mensen finaal door. Schuldeisers en de pauperpolitie eisen een tranendal dat tot de bodem moet worden afgedaald. Moeder de Vrouw Ingeborg draagt haar kruis zo ver als ze kan. Het sentiment neemt met ieder afgenomen kind toe. Had gemakkelijk een draak van een film kunnen opleveren, maar niets van dat bij Sjöström. Hij toont de ellende in een gecondenseerd naturalisme. Bijna geen dialogen op het scherm, enkel de bewegingen zijn genoeg om de nood mee te voelen. Pas richting het end valt Ingeborg wat al te vaak in katzwijm en gaan de incassoregisters volledig open. Overspoeld door de emoties van Fisherman's Friends. De verbittering. De stilte. Ik durfde nauwelijks nog ademen. 'Ze mag haar kind zien.'

maandag 30 augustus 2021

Sátántangó

'Laat me het uitleggen.' Twin Peaks op 66 keer de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid Ritalin. Komedie en doom, begeleid door lullige en spookachtige synthesizers. Een toegankelijke Béla Tarr dus, ik was toch even verbijsterd. Zeker de eerste van zeven uren zijn werkelijk heerlijk. Een verlept boerendorp gaat gebukt onder zichzelf. Allen dreigen te ontsporen, of zijn dat al. 'Aan het eind worden we gek.' Is er een moord gepleegd? Waarom loopt men met al dat geld te leuren? Ik dacht aan The Simple Plan van Raimi en de poëtische zwarte humor van Kaurismäki. Waar de laatste zijn punt echter in zeventig minuten weet te maken, moet Tarr de Verschrikkelijk natuurlijk toch weer uren schuren. Als de fraaie filosofische speech van een agent voorbij is, begint de afdaling richting eindeloosheid. Bewusteloosheidsverlangen. 'Hallo, hallo, ha.' Dertig minuten zuchten en steunen van de dikzak. Veertig minuten manisch dansen op de titeltrack (een soort Stuurbaard Bakkebaard). Grappen met aanloop van een uur. Wij zijn als de kat die gemold wordt. Weerloos tegenover het hogere, de filosoof-koning Irimiás. Goddank voert men hier – in tegenstelling tot The Turin Horse – steevast wel het woord. En volgt er een transfiguratieve exodus. Een Tarkovsky-moment van transcendentie. Van de eeuwige regen in de drop van de pruimendrank. 'Heb je nooit mist gezien, of zo?'

zondag 29 augustus 2021

Tiefland

'Es kommt from da Oben.' Dit langweilige 'sprookje' lag een decennium op de plank, omdat Leni na de oorlog persona non grata was geworden. (Al werd ze nog vaak geïnterviewd, dus wat dat nou precies waard was!) De controverse zit 'm ditmaal niet alleen in Leni zelf. Een deel van de figuranten werden uit het concentratiekamp geplukt, en tijdelijk te werk gesteld. Voor die echte Sinti-vibe. Konden ze even meemaken wat Leni dankzij haar Partij-connecties beleefde... Een herderspastorale gestut op herderiaans nationalisme. Leni speelt een 'exotische' danseres, die eerst wordt ingepalmd door een slechterik van hoger allooi – rings a bell doesn't it? – en dan door een goedmoedig natuurmens van lager allooi. Verhaaltjes annex egotrip van niks, dus. De beelden mogen er wel wezen. Het licht is altijd goed bij Leni. Wat dat betreft kon ze het beter bij natuurplaatjes houden. En dat ging ze uiteindelijk ook maar weer doen. 'Es kommt from da Oben.' Toegegeven, in de filering van de klassemaatschappij neigt de film soms naar Bunuel. Schapen versus stieren, beest tegenover verdorven mens. Tijdens de enige echt rake scene maakt de Onschuld Zelve – de herder – zijn entree in de stad. Zijn verbazing, het gelach! Zarathustra van de berg. De afdaling leidt het einde in. Mannen met messen, mannen in lange jassen. 'Leb wohl'.

zaterdag 28 augustus 2021

Record of a Tenement Gentleman

'Wil je op mijn schouders slaan als een goede jongen?' Ah-Ozu! Minstens een keer per jaar, eigenlijk ieder seizoen een uitkomst. De elektriciteitspalen tikken, de thee pruttelt, de kijkdoos opent zich weer, voor een inkijkje in familiaal Japan. Hier echter geen gezin, maar een 'samengesteld huishouden' van kamertjes. De huurders vinden een jongetje. Ze willen allemaal van 'm af en blijven er toch mee zitten, waarna de moeizame liefde kan beginnen. 'Ik heb al veel werk en kinderen.' Vrij doorzichtig plot derhalve, passend bij de Yasujiro Ozu van voor de Tweede Wereldoorlog. De film stamt nochtans uit 1947, wat de licht-sentimentele nostalgie iets wringends geeft. Buiten het huis heerst de armoede, de ineenstorting van het land. Ook de personages realiseren zich dat zij het vroeger beter hadden. Langzaam trekt de vondeling kringen in de zielen van de mensen. De 'motherless bastard' brengt ondanks zijn tranen geluk. Een mooie paradox. Op een zeker moment wordt er zelfs uitgebreid en geweldig gezongen. Zoiets verwacht je niet bij Ozu! De liefste buurvrouw deelt haar eten met de jongen. Eten helpt altijd. Dan is ook de grootste cynicus om en begint de droom die droom moest blijven. De moraal wordt aan het slot hardop uitgespeld. Dichter bij Mary Poppins kwam Ozu nooit. 'Je bent niet verdwaald, je bent verlaten.'

vrijdag 27 augustus 2021

La Roue

'Ze zou een leuk zusje voor mijn kleine jongen zijn.' Trager dan een kabeltreintje op de Mont Blanc rammelt dit epos zich richting einde. Abel Gance – vooral bekend van Napoleon – was nimmer kort van stof. Er bestaan versies van La Roue van ruim 2,4 en 7 uur. Ik hield het maar aristoteliaans op de middelste. Het is bijna niet voor te stellen dat Gance zeven uur uit dit materiaal weet te halen - in feite is alles meteen duidelijk. We zitten hier in het welbekende dickensiaanse land van toeval en wezen. Verschrikkelijk negentiende-eeuws! Een oude treinbeambte raapt een vondeling op. Broer en 'zus' vind elkaar jaren later leuk, en pa is eigenlijk ook al verliefd geworden! Laat de Drie Melodrama's beginnen. Het talent van Gance zit 'm in de ambitie, het gigantische edit-tempo, de afwisseling van stijlen, camerahoeken en magische trucages. Belangrijker nog is zijn subtiele acteursregie. Verbijsterend dat het 'm lukte - met zo'n verhaal! – maar men trekt de juiste koppen. Hier werkt de eindeloosheid van de film. Er is tijd voor een naturalistische studie van mensengezichten. Ik dacht aan Tom Waits, als sjofele arbeider met smeerkeesface en zong Jesus Blood Never Failed Me Yet. Een geit vervult een glansrol als komische sidekick, terwijl personages met drankzucht, stomheid en blindheid worden geslagen. 'Ik kan mijn Norma horen mopperen.'

donderdag 26 augustus 2021

The Wonderful, Horrible Life of Leni Riefenstahl

'The nazis had not yet learned how to march like nazis.' De grande dame van het fake news. Leni is niet alleen schuldig aan de fascistische sportspektakels van tegenwoordig, ze heeft ook de lessen van Goebbels naar de massa gebracht. Propfilms als de Triomf en Olympia zijn bij vlagen zo godvergeten prachtig dat je vergeet waar je naar kijkt. Op dat moment verkeert de kijker in de positie van Leni - de laatste persoon op aarde die ze nog kan zien als artefacten, waarbij alleen de camerahoek ertoe doet. Technisch meesteres-schap had ze zeker! Ook na de Val van Adolf bleef Leni volharden in haar fake news. Trump zou – als ie het geduld had! – instemmend knikken bij deze docu. Leni blijft maar herhalen dat ze geen Partijlid was, het allemaal niet geweten heeft. Na genoeg herhaling dreigt er dan geloof te ontstaan. Deels door regisseur Ray Muller die bevangen raakt door de kwieke, narcistische dame van 90. God bestaat niet, want geeft iemand als Leni het eeuwige leven (letterlijk). Samen met de regisseuse loopt hij letterlijk en figuurlijk het hele oeuvre door. En Leni, glimlachend als de Joker, maar mopperen over dingen die er nu niet meer toe doen. Na de Kristallnacht verliest ze haar laatste restje geloofwaardigheid. Met een Seidl-achtige Afrika-trip vindt ze haar droomvlucht. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je nu een Hitlergroet wil he?"

woensdag 25 augustus 2021

Intolerance

'The fragrant mystery of your body is greater than the mystery of life!' Een magnum opus zo godvergeten gigantisch dat Buster Keaton 'm parodieerde in Three Ages. Je moet het D.W. Griffith nageven, hij deed alles met volle overgave. Zijn politieke agenda is het totale tegendeel van subtiel. Ook hier smijt hij zijn witte, mannelijke, godvrezende en vredelievende christenheid weer in ieders gezicht. Waarbij we alle vrouwen- en jodenhaat door de vingers moeten zien... In liefst vier historische 'eras' krijgt de kijker een 'leerzaam' verhaaltje voorgeschoteld. Drie ervan zijn daar puur voor het decorum. Antiek toerisme in de tijd van Babylon zorgt voor vleugjes exotisch naakt, de Hugenoten in Parijs voor bloedvergieten, en vriend Jezus voor het bekende spirituele. Zo tikt D.W. Griffith alle bekende bestseller-waarden ijverig af. Zijn hart ligt bij het hedendaagse verhaal. En ook het mijne. Want ondanks alle Disney-ambitie doet Griffith hier zowaar iets goeds. Hij leeft mee met de armen uit de slums. De Boy wordt onterecht beschuldigd, de Girl onterecht genaaid (door overijverige rijke vrouwen). Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan? Wanneer hij zijn kritiek even vergeet, verdwalen we in de grote ogen van Mae Marsh. Diep in de ziel-kijkers. Alsof ze elk moment kon sterven. De spanning aan het eind is letterlijk om te snijden. 'Dead, dead, dead.'

dinsdag 24 augustus 2021

Olympia

'Aber Deutschland ist stärker!' Op de lange lijst misdaden der nazi's kan dus ook de sport-bombast. Denk alleen al aan het van Leni gejatte intro van de Champions League. Puur fascisme. Met een enorme bak geld mocht Riefenstahl alles uit de kast halen om de Spelen van 1936 zo fraai mogelijk in beeld te brengen. Dat is gelukt - veel veranderd is er qua sportverslaglegging niet, en dat komt dus omdat het hier werd uitgevonden! Inclusief de female gaze, zou ik durven beweren. Overal gespierde zuilen. Dezelfde mate van getraindheid, kapsels en knappe mannenkoppen. En dezelfde hijgerige blik van Leni's camera die er langzaam langs glijdt. (De vrouwen, destijds duidelijk amateurs, komen er bekaaid vanaf.) Het tweede deel opent heel erotisch met een staaltje mannelijk Körperkultur in de sauna. Eigenlijk is die naakte verlustiging de enige eerlijke fase. De natuurstaat, de romantiek van je samen in het zweet werken. De Spelen (noem het liever Olympische Spelletjes) worden daarvoor en daarna even nauwgezet als ellenlang gevolgd. Net zo saai als nu dus! Hitler vermaakte zich in elk geval wél. Ik pakte Wikipedia er maar bij, en leerde dat 'onze' Tinus Osedarp, de snelste witman, later nazi werd. Hij tuinde erin. Tijdens de hockeyfinale scoren de Duitsers. Het blijkt hun enige treffer, tegenover 8 voor India! Dat zien we dan weer niet... 'Sieg für Amerika!'

maandag 23 augustus 2021

The Squaw Man

'If you are an honest man you may kiss me goodbye.' Jan van Loy schreef een decennium terug een aardige roman over de begintijd van Hollywood. Deze film komt uit die periode, van die plek. Toen de archetypen werden uitgevonden. Het onontgonnen Westen vormde op dat moment een 'tabula rasa', waar nog geen Hollywood (be)stond, maar wel ruimte genoeg aanwezig was om aan een grootse droom te bouwen. Het plot spiegelt die ontstaansgeschiedenis van Hollywood – en van Amerika an sich. Toeval? In het Oosten heerst de geldzwendel. Het gokken op anderen. Zo beland je vanzelf in de schulden, en ben je door het old boys network wel gedwongen mee te gaan in de hoofd-dekselse geldmarathon. Dustin Farnum neemt de benen naar een rauwe plek waar de conflicten gewoon met pistolen worden beslecht. Met 'echte' kracht. Lichaam tegen lichaam. Dicht bij de natuur komt een de Indiaanse Nat-u-ritch (!) 'm te hulp. Een vonk slaat over. Misogynie en miscegenation strijden om voorrang. 'Poor little mother.' Het verhaal wordt almaar warriger. Ik sloeg vooral aan op de archetypische mystiek. De magic 'injun' bidt, smeekt, en schiet. Een beetje Malick zie je in 1914 al in de religieus weidse gebaren. Of kwam het toch doordat iemand allerlei romantisch-klassieke clichés onder mijn versie had gezet? 'You all give me a sniff of your guns.'

Laberinto de Pasiones

'Ik ga wat nagellak opsnuiven.' Almodóvar, een man op viagra van zichzelf, was in zijn vroege jaren leuker. Zijn oudste komedies zijn vaak leiper en iets minder verwrongen. Subtieler dan ook? Nee, dat niet natuurlijk! Zijn favoriete bezigheid blijft kruizen kijken (en grote kruizen dragen). Daarmee heeft hij de tijdsgeest goed in de smiezen. De obsessie met vruchtbaarheid en seksuele prestaties, de opkomst van nonbinariteit en het omarmen van alle mogelijke identiteitshokjes. Er is hier zelfs een a-seksueel aanwezig, maar die wordt snel genezen. Richting einde loopt een dame in een 'blootpakje' waar Madonna nog een puntje (pun!) aan kan zuigen - en dat trouwens ook zou doen een jaar of vijf jaar later met haar befaamde fotoboek. Goed. Het verhaaltje? Iets met de licht-allergische Sexcillia die naar de psychotherapeut moet ('de jongeren houden van therapie tegenwoordig'). Ook dat had Pedro dus goed gezien! De lacaniaanse psy wil vooral Cilia's vader neuken. 'Als je niet van experimenteren houden kunnen we het bij theorie laten.' De McGuffin die alle sextravaganza gaande houdt, zijn drie moslims in een eend, afkomstig uit de schurkenstaat 'Tiran'. Khomeini kijkt goedkeurend toe hoe zij een Freddie Mercuriaanse prins pogen te ontvoeren. Sketchy, schetsmatig en behoorlijk grappig. 'Je raakt aan alles gewend.'

Cabiria

'Other hearts, other fears.' Rare jongens, die Italianen. Al in 1913 maakte Pastroni het epos to end all epi. De Libische Oorlog had het Vaderland een enorme ego-boost gegeven. Ze voelden zich ineens weer wereldheersers – Romeinen, inderdaad. Een vreemd soort nostalgisch oriëntalisme gericht op zichzelf. In een tijd dat films opnemen een weekje kostte, werkte Pastrone een dik half jaar aan Cabiria (waarin vooral Archimedes, Scipio en Hannibal schitteren). Zijn 'visione storica' is zo gigantisch dat ie bijna de hele oudheid lijkt te willen herbouwen, voor een uurtje of twee aan 'photodrama. Wat sneuvelt is alle subtiliteit. Het italianiserende van de Hollandse schilderschool, of het antieke van Vestdijk en Couperus dondert als de dakjes van tempels ineen. Neem alleen al het titelpersonage Cabiria. Zij wordt als kind door piraten ontvoerd, belandt in Carthago, en daarna? De talloze andere verhaalelementen maken het vrij ondoorzichtig. Om nog te zwijgen over de gecompliceerde, veel te belangrijke intertitels van D'Annunzio. Cabiria werd een echte filmersfilm. Het inspireerde ene D.W. Griffith. Nog zo'n fascist met een voorliefde voor foute grootsheid. Het fraaie psychedelische einde kan dit kaartenhuis niet redden. Pompeus als Mussolini, gebronsd als Berlusconi. Film en Italië gezamenlijk op in de vaart der debiliserende volken. 'Vengeance is done.'

zondag 22 augustus 2021

The Crowd

'All I want is an opportunity.' Film van een eeuw. Die van ons (en van mijn vader). King Vidor's The Crowd begint op the Fourth of July van 1900 en bestrijkt een jaar of dertig. Hele gewone jaren voor de hoofdpersoon. Een Alleman opgezadeld met vaderlijke verwachtingen en mannendruk. Zijn opgelegde Amerikaanse Droom is boven de massa uitsteken, maar het is juist de Massa die de Macht grijpt. Hoe heet ons individu? John Sim! Ik vraag me af of de makers van The Sims dat hebben geweten. Ook hier sticht de man een gezinnetje, probeert ie vergeefs alle ballen in de lucht te houden. De shots op kantoor zijn roemrucht. Een hypnotiserende stadsserenade met de klasse van Kafka en Sinclair Lewis' Babbitt. Een Koyaanisqatsi-massa stroomt uit door Vidor allemaal op locatie geschoten. Vrolijke vunzigheid verandert na een paar dates in de kleinburgerlijke fantasie. Weg is de orgastische waterval. Later krijgen we huisje-kruisje met een Death in the Family. Zoiets leidt in 'stomme' films vaak tot een niveaudaling, maar hier vinden we de man terug op kantoor. Malend. Hij loopt door de omstandigheden moderniteitsziekte nummer 1 op. Depressie in de pergola. Ook dat snapt de film. Een maatschappijkritiek van klein kloterig kapitalisme. We eindigen allemaal als trieste clowns. Doodgewoon de Joker. ' I'll be somebody now, I promise.'

zaterdag 21 augustus 2021

The Scarlet Empress

'There is no emperor.' In seks gegoten horror vacui. Alle gaten worden gevuld! Zeldzaam modern eigenlijk, en dat voor een film uit 1934. Onze mindset wordt getoond via de opkomst van tsarina Catherine de Tweede. Op jacht naar orgasmen – om de Linda Meiden zomereditie te quoten. Zelden was de jonge meid Marlene Dietrich aantrekkelijker en veelzijdiger. Van onschuldig naar vilein. De samenwerkingen met Josef von Sternberg haalden het beste in beiden naar boven. Wat begint als een doodgewoon kostuumdrama verandert al snel in Ilja Pfeiferiaanse decadentie. 'And he can read an write.' Marlene dartelt om haar hofhouding, goedgeluimd en (sado)masochistisch. 'A fine bouncing healhy heir'. Terwijl de looks van de reuze-sets wedijveren met Jeroen Bosch en Pieter Brueghel fileert het scenario de decadentie van de monarchie, waar alles schijn-heilig schittert. Dietrich trouwt met een gek. Slaat de benen dan maar als Praalpaus onderkoeld over elkaar, om ze pas in haar geheime kamertje weer te openen. Ergens tussen Karin Bloemen en Madonnas sjanst ze door de beggars banquet-operette. Vol ronkende teksten en nauwelijks verhulde rape fantasies. Ik hoop dat de vele, extravagante standbeelden op de werkelijkheid zijn gebaseerd. Zij zijn in elk geval de enige die onderkoeld blijven! 'How could I have known such a degree of filial respect?'

vrijdag 20 augustus 2021

The Mysterious X

'I inadvertently promised you my picture.' Deense klassieker uit 1913, waarin debuterend regisseur Benjamin Christensen – van het veel bekendere Häxan – zelf een bedrogen luitenant speelt. Voor die tijd is alles nog vrolijk. Het plagen van honden en kinderen blijkt (uiteraard) van alle tijden. Langzaam wordt het donkerder. Een schaduwspel van natuurlijk licht begint. Mist en moord hangen in de lucht, het yachtlife van de familie verbergt Nicolas Ray-achtige geheimen. (Hoe heette die actrice ook alweer?) Er verschijnt een (niet-figuurlijke) papieren olifant in de kamer. Knipsels en geheime briefjes. Kinderen en volwassenen – and yes the twain shall meet. Het meesterschap van Christensen toont zich in zulke vertelironie. Wij weten continu wat de bedrogene niet weet. Tot op het belachelijke af – wanneer de mysterieuze X in een hoekje van de kamer staat te schuilen, totdat de bedrogene zich verwijdert. Leuk zijn ook de terugkerende vogels. Christensen verbindt zo heel galant motiefjes op het dubbel-niveau privé-verraad en oorlogsverraad. Want inderdaad, de Wereldoorlog breekt uit. De luitenant heeft eigenlijk andere zorgen dan zijn (nogal misogyn hysterische) vrouw. Na een geslaagd eerst uur vliegt het laatste half uur, toch vrij onverwacht, melodramatisch uit de bocht. Remmen en duiven los! 'Are we going to pray for daddy tonight?'

donderdag 19 augustus 2021

Triumph des Willens

'Hier stehen wir.' Het blijft ongelooflijk hoe snel het kon gaan. Tien jaar was voor Hitler genoeg om een heel land achter zich te krijgen. Alle omstandigheden moeten in zijn voordeel hebben gewerkt. Het blijft dan – op zijn zachtst gezegd – jammer dat deze 'eenwording', blijkbaar alleen kon onder een gruweldictator, die met zijn nadruk op Eenheid vooral één enkele zondebok aanwees. In 1934 filmde Leni de Partijweek te Neurenberg. Het begint verbluffend. Hitler arriveert als een God. En Leni filmt zijn landing. Miyazaki-vliegmachine-magie op en top. Een machtskick van jewelste. Op straat vallen de Noord-Koreaanse toestanden mee – men lijkt oprecht enthousiast, met vele camera's in de aanslag. Niet veel later neemt het gedril het over. Schokkende hoeveelheden Ku Klux-tenten. Jugend na jugend. En allemaal hetzelfde kapsel. Meer scheidingen dan bij de notaris. Na de overdondering beginnen de nazi-piefen te (s)preken. Ook de b-categorie modelleert zich naar Hitler. Inclusief het nasale geschreeuw. Enkel Goebbels heeft een lage, warme stem. Hitler zelf kan een aardig staaltje opzwepen, maar na een uurtje wordt zijn Ene Register van overschreeuwing doodvermoeiend. Blijft over, hässliche Hess. De slaafse, idolate blik. Het net te zwarte haar. Zijn ongeloof over wat hij, kleine Rudolf, allemaal heeft bereikt. 'Das Deutsche Volk ist glücklich.'

dinsdag 17 augustus 2021

The Kid

'A picture with a smile, and perhaps a tear.' De grote control freak houdt zelf(s) de emoties in de hand. Wat een ijdeltuit en schavuit was Charlie Chaplin toch. Als ze toen al splitscreens hadden gefixt, had ie alle rollen gespeeld! Goed, genoeg gedist. The Kid had ik opmerkelijk genoeg nog nooit gezien – zal 'm ooit wel te kort hebben gevonden. Tegenwoordig bevalt me dat juist.... The Tramp vindt een baby met een briefje. Een leesbril heeft hij nog niet nodig. Het leek me geiniger als ie die ergens uit zijn verfomfaaide uitdossing had getoverd. (Ludo denkt een leukere grap dan Chaplin te weten!) Thuis staan er allemaal volkse vrouwen voor het huis van de Vagebond te bivakkeren. Ik begon aan een theorie en imaginair artikel: 'why The Tramp is a pimp'. Verdere aanknopingspunten zijn er echter niet - helaas. Toch zijn de kinky, fysieke grappen wel het beste aan The Kid. Naast The Kid zelf dan! Later speelde Jackie Coogan een kale creep in The Addams Family, hier is ie een dotje met petje dat zelfs de taaiste harten doet smelten. Verdomd goed geacteerd. Daar kon de circusclown Charlie wat van leren. Ga ik toch weer... De lolligste sequentie draait om een bokswedstrijd tussen The Kid en een hoodlum. Om de jongens heen goedgeschminkte karakterkoppen als carnavalskoppen zo plastiek. Gemeen en hard. 'You wicked boy.'

maandag 16 augustus 2021

Præsidenten

'Our trysts were clandestine and frequent.' Je ziet de Jeanne d'Arc-film al aankomen in dit ambitieuze debuut van Dreyer. De burgermeisjes lijden uiterst esthetisch onder de gore streken van rijke, witte mannen. Schitteren door afwezigheid: vrouwen uit de gegoede klasse. Die moesten verstopt zitten breien zeker. De film stamt uit 1919, maar is gebaseerd op een – vast vuistdikke - negentiende-eeuwse roman. In de traditie van de Grote Vertellers moet Dreyer daardoor verhaal in verhaal (in verhaal!) vertellen, die allemaal wel op hetzelfde neerkomen (zie boven). De chaotische structuur blijft behelpen, de micro-details mogen er wezen. Een fascinerend meta-moment zit in het begin, vervolmaakt aan het slot (pun!). Terwijl vader en zoon als hologige wajang-poppen door de gouden gangen van hun kasteel bewegen vermoed ik dat iemand van het dak gaat springen. Bracht The Game (met Michael Douglas als rijkeluiskind) een bewuste ode? Ik hoop het. Helemaal verleden tijd zijn de beelden, getint in basiskleuren. Een processie wordt een rode vlam, langzaam kruipend, waar het bloed niet heen kan. Ook de pianomuziek is ragfijn. Je hoort de de toetsaanslag, pedalen en foutjes. Zowel op het scherm als door de geluidsboxen maken we bijzondere wanddecoratie mee. Geen meesterwerk, wel een eerste meesterproef. 'But no reply did she receive.'

zondag 15 augustus 2021

Buster Keaton Rides Again

'He brought the great stoneface to the movies.' Dubbele victory lap voor Buster Keaton in deze double bill. Eerst keek ik The Railrodder, zijn laatste 'stomme' film, opgenomen tijdens zijn een-na-laatste verjaardag in 1964. Een oude, dik geworden Buster kijkt eerder boos dan melancholisch. Laatste restjes machismo spelen hem parten. Op een 'speeder' rijdt hij door Canada richting Pacific Ocean. Uiteraard vormt het mini-treintje een meta-verwijzing naar The General, ook een letterlijk overwinningsrondje dus! De gunfactor blijft duizend – de echt goeie gags ontbreken echter. De Making of van een uurtje, boeit heel wat meer. In zijn alledaagse kloffie begint Buster – oud op zijn elfde! - wat op Jacques Chirac te lijken. Hij rookt kankerstokken vanuit een enorme Cruella De Vil-houder en wordt vooral enthousiast van kaarten en honkbal! Tijdens de mooiste scene bezoekt Buster een winkelcentrum in Montreal. De mensen herkennen 'm nog. Het voelt alsof wij als kijkers erbij zijn. De legende in levende lijve mogen zien, voor even uit zijn rol van fatalist. Overal warmte. Daar kan een doedelzakband en de uitreiking van het diploma 'Manitoba Voyageur' niet tegenop. Buster was 'r voor de gewone man, hield van gewone mannen-dingen, en sprak vervolgens vooral intellectuelen aan. Uitgestreken ironie. The Straight Story. 'Well, there's no use.'

zaterdag 14 augustus 2021

Casanova

'He's been naughty again.' Op een bepaald moment in zijn carrière werd Fellini een onaneerder van zijn eigen genialiteit. Films gingen toen Il Casanova di Federico Fellini heetten. Aan die egotripperij doe ik niet mee, zelfs niet als het prima past bij het onderwerp. Donald Sutherland speelt een uiterlijk uiterst fascinerende Casanova. Geweldige Eurovisie-songfestival pakjes, zeg! Ready voor het carnaval in Krabbegat. Op hysterische muziek van Nino Rota speelt hij zijn seksspelletjes. Toevallig ben ik Turks Fruit aan het lezen (moet nog moed verzamelen voor de film). De vibe komt overeen. Vrolijk vunzig vermaak. Dingen die konden in de jaren zeventig. 'This way please.' In de handen van Fellini wordt Casanova een larger than – eh – life personage. Een Baron Munchausen. Bijna alles is fallisch in deze persiflage op Alles. 1001 sketches voor op een warme namiddag van de RAI Uno. Ondanks alle picareske toestanden valt er ba(ar) weinig te lachen. Vleugjes verwrongen feminisme desoriënteren de rakkers. Uiteraard duurt het allemaal uren, want Casanova is – zoals Cobi Schreijer zou zingen – een man van 'acht keer per nacht'. Voor het eerst in jaren dacht ik aan Kevin Rowland's My Beauty! Fellini staat ons pas wat rust toe wanneer het einde nadert. Casanova als slachtoffer van zijn eigen suk-seks. 'You realize it's symbolic, mademoiselle.'

vrijdag 13 augustus 2021

Rebirth of a Nation

'Sometimes I get this feeling!' DJ Spooky haalt Griffith door de sampler-mangel. Wat valt er met muziek te redden wat zo racistisch verwrongen is? Veel, blijkt. In mijn versie op YouTube legt ie zelf het procedé uit – een stukje production placement, want er bestaat een scratch-app – daarna gaat ie los. Het begint met verse beelden van Amerikaanse agressie in het Oosten, totdat Griffith het langzaam overneemt. Spooky werkt samen met het Kronos Quartet, wat de eerste helft ambient-drones oplevert. Ze leggen een unheimliche unter-laag onder het krankzinnige racisme van de film. Geniaal blijft ook de manipulatie van Griffith, die met de 'radicale' leider Stoneman een van de engste schurken uit de filmgeschiedenis schiep. (Men zou toch eens pleiten voor gelijkheid!) Met de entree van electronica wordt de sound scherper en stoerder. Alles wordt beter met een biet. Spooky zet zijn caleidoscopische stuiterballen vooral in tijdens actiescènes. Logisch. Het zijn de simpele ideeën die hier het beste werken, want bizar genoeg zijn de visuele twists het vetst. Pink Floyd-driehoeken en cirkels om personages en rekwisieten (zoals een gun!) en later hele rasters. Rainer-achtige overtekeningen die de schematische slechtheid letterlijk uitstekend 'blootleggen'. En Spooky? Hij is van top tot teen in het wit gekleed. Een laatste diss? 'Where did you get that hat?'

donderdag 12 augustus 2021

The Cloud-Capped Star

'There is a boat but no boatman.' Regisseur Ritwik Ghatak houdt heel aristoteliaans het midden tussen Indiase Bollywood-vibes en Europese arthouse. Hier meer dan ooit, zou ik haast zeggen, want er wordt flink wat gezongen. Gelukkig wel intrinsiek gemotiveerd. Een slacker (en sitarspeler) leeft op de portefeuille van zijn familie. Hij zingt prachtig, maar wanneer gaat hij zelf nou eens uit werken? 'Shall I bring a cushion so you can ramble on?' In prachtig zwart-wit gefilmd verschuift de aandacht langaam van de dromerige harpen naar de bittere realiteit. De zelfopoffering van de vrouw. Achter de sul staat een sterke zuster. De Assepoester van het gezin. Waar de anderen klagen heeft zij geloof (in hem, in allen - behalve in zichzelf). De intellectuele vader krijgt er van Ghatak van langs, met zijn quotes van Yeats. Wat heeft het proletariaat aan civilisatie en verheffing als ze in een krot wonen zonder uitzicht op beter Wanneer het laatste restje flauwe komedie uit de film is gesijpeld, rest het melodrama. (Vader: 'This was expected!) De schoenen vormden al een leitmotief en Assepoester zij lijdt onder de grimmige Boom des Levens tot het bittere eind. Lafjes genoot ik zelf vooral van de muziek. Het improvisatievermorgen. De dromerige weeklachten met op de achtergrond treinen en rijstvelden. Kaders in kaders. 'Just look what the middle classes have sunk to.'

woensdag 11 augustus 2021

Confessions of a Co-Ed

'Do you know what I'd do if this was some other girl?' Pracht van een titel voor een nogal soapy film. Niet zo verwonderlijk dat ie ook als Her Dilemma bekend staat. Dat wijst duidelijker de richting naar bloemetjes en bijtjes. De eeuwige strijd der seks(en) speelt ditmaal aan de universiteit anno jaren dertig. Fast Times at Uni High! Bijna honderd jaar geleden ging alles ak hetzelfde. Freshwomen worden ingepalmd door geile aasgieren. Players gonna play. Haters gonna hate - en women fall for the bait. Ondanks dat ze chemistry studeren! Misschien was het onderwerp voor de jonge sterren zelf nog best en beetje spannend, er wordt nogal deadpan geacteerd. Voor het opwekken van wat puriteinse passie zijn er gelukkig flink wat scenes vanuit sorority houses in pyjama. Dat is wel veranderd. Het belang van het been om je date te lijmen. De frat boys zitten uiteraard zelf op en top gekleed met sigaren te spelen! De maatregelen tegen de Grote Zonde door de uni deden me aan mijn eigen schooltijd denken. 'De rotte appels moeten eruit!' Entire chapters die lijden onder de Ondeugd van Weinigen. Tussen de regels door begint dat wat nog niet gezegd kan worden te overheersen. De Premarital puntje puntje puntje en de gevolgen zulks. Melancholie ontbreekt. Wat was het mooi geweest als Ida Lupino had meegedaan. 'Be honest with your body.'

dinsdag 10 augustus 2021

Die Austernprinzessin

'Ich kaufe dir einen Prinzen.' Lustig lustspiel waarin Lubitsch de parvenu onder de landen eens lekker op de hak neemt: Amerika! Hij doet dat slim via dat wat de parvenu nastreeft, de adel. Die zijn net zo goed parvenu's in de moderne wereld (van 1919). Eigenlijk begint precies op het moment dat satire mogelijk wordt het verschuiven en omkeren – bromde de huiskamerfilosoof. In fraai gefilmde decors ('in eigenen Aterliers gefertigt') zien we de Amerikaanse industrieel Quaker een XL sigaar roken, met een dubbel handvat. Eerst draagt hij 'm niet helemaal zelf, en daarna dragen zijn tot slaaf gemaakten zijn huiswaren. Ze hadden het racisme van de Yankee al goed in de smiezen. Dochterlief Quaker wil een vent, dus spoedt men zich naar de Tinder anno toen. Een Facebook-tijdlijn is er niets bij! Het inwisselbare plotje over persoons- en statusverwisselingen heeft dan haar kruit wel verschoten. Wat blijft is de geniale apenkop (excusez le mot) van Quaker zelve. Bovendien vindt Lubitsch een verrassend knap evenwicht tussen talige (tussentitel)-grappen en slapstick. Dat tweede komt als geroepen en gesmeten, maar het is dat eerste waar de Effizienz van Lubitsch zich in al zijn glorie toont. Moraal van dit (dijen)kletsverhaal? Koning, keizer, admiraal, poepen doen ze allemaal. In de Vlaamse betekenis van het woord. 'Ist das aber ulkig!'

maandag 9 augustus 2021

A Page of Madness

Cousins Reloaded. Zijn filmodyssee hervat. Dat wordt dus weer een zomer vol zwijgende films. Lekker rustig. Minder prikkels, meer beeld. Alhoewel? A Page of Madness stamt uit de caleidoscopische ontdekkingsperiode van de cinema zelf. Een zelfreflectie nog zonder spiegel. De hyperkinetische editing zet de toon tijdens het fraaie intro, waarin vallende regen het doek zelf lijkt te sensibiliseren. Alle surrealistische beeldeffecten worden nog versterkt door de lage FPS. Het verhaal zelf geeft zich hartstochtelijk over aan hermetica. Een deel is duidelijk Caligari (uit dezelfde periode, dus niet gejat, het hing gewoon in de lucht), het andere deel is volkomen Japans. Onbenaderbaar eigenheimerig. Kinusaga maakte daarmee een film om een boekje over te lezen (en misschien is het boekje wel beter). Een handleiding had geholpen. Het gaat dus – lees ik later – over een man die in een inrichting gaat werken. Zijn vrouw heeft hun kind vermoord. In de inrichting heerst uiteraard de waanzin van Death in Venice. Bewakers en belaagden en allemaal kijken ze bedenkelijk. In het associatie-dissociatie spel moest ik zelf(s) aan Metal Gear Solid denken. Grijze paranoia kruipt door de gangen. Had ik al gezegd dat er geen tussentitels zijn? We zitten hier rechtstreeks in de hoofden. Het leven lacht je uit in je gezicht. Goddank zijn er trommeltjes.

zondag 8 augustus 2021

Hamilton

'When America sings for you...' Geen toneelverfilming, maar een toneelopname van een in hipsterkringen geliefde musical. (Mede door BLM). Een Afro-Amerikaanse cast speelt de founding fathers. Zo doet Daveed Diggs een geweldige Jefferson. De muziek had wel een tandje meer van zijn Clipping mogen bevatten. Genoeg trappen in het decor, maar nul hardcore trap-beats. Zo zonde! Qua verhaal lijkt het aanvankelijk op Hoop Dreams. Anthony Hamilton, een 'creool', barst van ambities en talent. Voor vol wordt ie echter nimmer aangezien. Een immigrant moet immers altijd harder lopen. De geknepen stem van de hoofdrolspeler ging me rap tegenstaan (en de onderkin valt ook op, in vergelijking met de achtergronddanseressen). Blijkt die jongen werkelijk alles te hebben geschreven! Hulde voor Lin-Manuel Miranda, dan mag je jezelf belonen met een te net te hoog gegrepen plaats in de spotlights. De politiek van eind 18e eeuw spettert ook op bleke Disney-muziek. Het mooiste liedje bezingt het afscheid van George 'Afonso Alves' Washington. De 'echte' tekst, vermoed ik, allemaal onnavolgbaar eloquent binnen het metrum gegoocheld. Dat is dan wel weer behoorlijk hiphop eigenlijk! Laatste voor de hand liggende les: Amerika is gebouwd op geweld, zelfs de hoogste piefen schoten elkaar aan gort. Wat een land. 'Can we get back to politics?'

zaterdag 7 augustus 2021

Beginning

'Is je man thuis?' 'Nee'. De wegen van God, de vader, de opperman, ze blijven ondoorgrondelijk, zelfs voor zijn meest trouwe volgelingen. Neem nu Abraham, of de personages uit deze fraaie Georgische film. Een echtpaar runt een Jehova's Getuigen-kerk. Tijdens het kalme intro stroomt het volk toe, het zaaltje raakt vol, het licht gaat uit. Een mooi meta-moment, want ook de film begint op dat moment. En hoe! Na de schok volgt de rust van een parabel. Het rurale land lijkt wel een western, de corruptie evenzeer. Once Upon a Time in Georgia. En ja, daar mag u ook aan de staat van het land-film uit Anatolia denken. Zo goed is deze film (net) niet. Deels ook door het religieuze – slechts een deelgebied van een natie. Genieten blijft het wel, van rustige shots, stilte en net genoeg spanning, al flirt men met het Grote Niets. Ergens wordt het hoofdpersonage liggend in het gras minutenlang gefilmd. Geen beweging. Haast geen geluid. Ik denk dat Kierkegaard het wel zou waarderen, net als Dreyer en Bergman. Meer en meer gaat de film over het lot van de vrouw. Daar heeft misogyne God nooit wat op gevonden. Een half uurtje meer haast en de film was door MeToo-hit omarmd. Wat een ellende, wat een machteloosheid. Levenshorror uit de menselijke gevangenis. Vaderloos, zoonloos, enkel onze eigen onheilige geest. 'Wil je de toekomst niet weten?'

vrijdag 6 augustus 2021

Abnormal Family: Older Brother's Bride

'Het arme ding.' Wat als Ozu een natte droom kreeg? Zag hij dan deze film vol doorkijkjes en kieren – zoals altijd dus - maar dan net even intiemer, dichter op de spleten, onder de rokken. Het begint met de Tokyo Tower en een goede tiet. De rest ontvouwt zich logischerwijs uit die these. Af en toe ontregelt door olijke funk-muziek. Wat al te blijmoedig eigenlijk, voor de depressieve porno die Abnormal Family in wezen is. Het lukt de film niet altijd zichzelf serieus te blijven nemen. Terwijl dat had gemogen, gezien de aanwezige klasse. Broerlief van een familie trouwt, en de hele familie raakt verzot op zijn eega (behalve hijzelf). Pa is – uiteraard – weduwnaar. Zoons verlangen ontwaakt. Ondertussen tikt de regisseur de Japanse arthouse-elementen aan. Treinen en neonlichten. En ergens in de verte, een buitenvelder zonder bal. (Of droomde ik dat zelf?). De dialogen worden in deadpan voorgedragen, zodat de acteurs energie voor het batsen overhouden. Het blijft pinku, dus op een 'foutje' na geen geslachtsdelen. Maar al het verhulde is ook wel geil. Er zijn wel degelijk prachtige shots! In Ozu-stijl. De beste kopt 't idee heel simpel binnen. Beeld je een klassieke kamer van Ozu in: de wanden, de diepte. Alleen nu ligt er aan het eind van de gang een dame. Haar hoofd schudt ritmisch heen en weer. Haar tiet stuitert. 'Het is saai om een vrouw te zijn, weet je.'

donderdag 5 augustus 2021

Ham on Rye

'So how's everybody been sleeping?' Tweede Fase-film in zo'n beetje elke betekenis die je daarmee kan associëren. In de eerste plaats gaat over het einde van de middelbare. De schoolrit(uel)en de passage. Een nieuwe fase van het leven staat op het punt van beginnen. Zelfwerkzaamheid prevaleert. Ook voor de kijker. We moeten het begrijpen helemaal zelf doen. In een Amerikaans Hobbitland vallen niet eens zozeer de mensen op, maar vooral de objecten. Geklooi met aanstekers, vleeswaren, een restaurant-ruit. Alle esoterische hints neigen naar onzin. Een vriend van me noemde dat laatst 'susceptibility to Pseudo‐Profound Bullshit.' Concreter: de filmmakers zijn hier dermate wazig bezig dat je het niet langer 'offbeat' kan noemen, maar je je af kunt vragen of ze de maatsoort wel kennen. Het pad naar Verlichting wordt vergemakkelijkt door muziek van niemand minder dan Deuter. Zelden was New Age zo gepast – dus ze wisten het toch! Een paar Amerikaanse indie-obscuriteiten zorgen voor Hal Hartley-dansvibes. Dat snappen we ten minste. Jonge lijven tegen elkaar. Sluik, dazed, en confused. Daarna begint het echt. De Tweede Fase van de film. Lynchiaanse hermetica lokte de makers als een vlam een mot. Suggestie en suntans. Ik wachtte op Cocorosie en kreeg ietwat gefrustreerd zin om keihard Go van Moby op te zetten. 'Show the teeth.'

woensdag 4 augustus 2021

A Midsummer's Fantasia

'Mag ik je hand schudden?' Koreaans-Japanse co-productie, die ook werkelijk dat is. Een Koreaanse regisseur reist naar Japan om locaties en ideeën op te doen voor een nieuwe film. Hij bevindt zich in het Japan van Naomi Kawase (tevens producer van de echte film). Een fenomenaal mooi bosland van tempels en oude rituelen. Alles wordt – net als Kawase's recente werk – uitstekend in beeld gebracht. Chique met ondertonen van een conservatieve agenda. In Hong-stijl (en in zwart-wit) interviewt de regisseur via zijn vertaalster oude besjes en achtergeblevenen. De makke Eeuw van mijn Ouders. Het continu heen en weer vertaal maakt de docufictie (als het dat is) nog wat realistischer, maar wordt ook snel bloedirritant. Zo kom je wel aan je minuten ja. Het herinneringen ophalen werkt nochtans aanstekelijk - zoals de nostalgie-modus dat altijd wel doet. En ja, de extreem beleefde melodieuze bevestigingsvocalisaties van twee culturen. Wie smelt er niet? Dan volgt de grote truc. De kleurswitch die je wist dat zou komen. 'Ik vond het wat, omdat het niets was.' De film in film-film. Het resultaat van de zoektocht. Opnieuw ademt het gebodene Kawase's 'toeristenfilms'. Slacking voor intellectuelen. Lief op het randje van saai. Vol subtiele spiegelingen van en uit het eerste deel. Aangename verpozing. Een land op pauze. 'Hier is het het beste.'

dinsdag 3 augustus 2021

Steve Jobs

'Do you want to try being reasonable?' Moeilijke man, makkelijke film. Een heuse meevaller zelfs. Ik keek deze vlotte biopic omdat 'ons pa' 'm laatst op 'de Belg' had meegepikt. De dag dat hijzelf met een Mac thuiskwam was voor jonge Ludo een hoogtepunt in zijn bestaan tot dan toe. Nerds... Dijk van een computer natuurlijk, maar of het door Steve Jobs kwam? De film draait er niet omheen. Anderen deden het werk, Jobs verkocht het idee. Een modern Amerikaan mensch dus. Geen Arthur C. Clarke en al helemaal geen Turing. Nee, gewoon een handige gozer met goochem in zijn donder en een hoop bewijsdrang. Op een of andere manier dacht ik dat Ashton Kutcher Jobs speelde! Het is Michael Fassbender. Kate Winslet levert weerwerk als 'work wife'. Met zulke namen krijg je kwaliteit. Het scenario hakketakt heerlijk een en weer. Zeker het eerste half uur – waarin de Mac wordt gepresenteerd, flitst als een DePalma. Misschien had de hele film juist die ene presentatie moeten beslaan. Een gecomprimeerde fictie, het leven van een man in een enkel apparaat. Later krijgen we toch nog de freudiaanse (adoptie)familie-toer. Afwezige vaders en meer van die vervelende aardse dingen. Jobs had niks met zijn Social Network. Hij verstopte zich achter een bombastisch Reality Distortion Field dat later zijn logische karma-einde zou worden. 'Hobbyists!?'

maandag 2 augustus 2021

Hu-Man

'Elle vient va voir la tv.' Heel vreemde, half-verloren SF-film, die inmiddels op Archive rondwaart, (zelfs de Wikipedia-pagina is teleurstellend kort). Het moet een 'pet project' van Terence Stamp zijn geweest. Niet alleen speelt hij zichzelf, hij co-produceerde ook. Ik vermoed dat hij Eric Bordon binnenhaalde voor flarden rock-songs. De maffe muziek wint harten – want er klinken ook psychedelische orgels en didgeridoos. Stamp heeft geen zin meer in acteren, en schrijdt door de film als een Carradine bro. Heel Zen en smerig tegelijk. Zijn goede vriendin Jeanne Moureau brengt hem op het 'rechte' pad. Ze introduceert Stamp als de cruciale pion voor een tijdreis-experiment. 'Salam alaikum', begroeten de toch behoorlijk Franse professoren onze held – wat ook weer helemaal past bij deze beeldscherm-geworden hersenkronkel. Alsof de rol van Stamp an sich nog niet meta genoeg was, willen de professoren hem een man in doodsangst laten vertolken, zodat miljoenen kijkers de emotionele energie 'opbouwen' om hem te kunnen transformeren. Het zou een ware afgang zijn als de film niet lukt wat de film-in-film beoogt. 'Goddank', het wordt inderdaad cynisch en goed. Als een museale installatie van Matthew Barney. Volkomen van de kaart, een folkloristische SF vol aards natuurgeweld. Waarom niet? 'Mes pensées sont mes ennemis.'

zondag 1 augustus 2021

Mrs. Dalloway

'I believe it was her heart.' Het boek was ongemak, en dat voor een afgestudeerd literatuurwetenschapper! Snel door met de film, dus. Van Marleen Gorris, onze onvolprezen (en ten lande ook wat ondergewaardeerde) grootheid. Ooit een interview met haar gelezen in een krantenmagazine? Ik niet. Met grote namen als Vanessa Redgrave (de Missus zelf) en Rupert Graves (als de PTSS' er Septimus) maakt ze een 'logische' Dalloway. De adaptatie verduidelijkt het drama. Het begint prompt met Het Trauma, de Wereldoorlog. Gorris heeft dan al een iets te grote voorliefde voor slowmotion - en dat in een film die toch psychologisch hyperrealistisch zou moeten zijn. Waar ze niks aan kan doen, is mijn eigen probleem met het verhaal. De Engelse upperclass trek ik alleen als deze wordt aangelengd met voldoende perversie, zoals McEwan dat wel deed in The Comfort of Strangers. Gorris ziet dat in, en 'bombardeert' (excusez le mot) Septimus dus tot anker. De working class scenes zijn dan ook het best. Een staaltje 'fake Hollywood marxism', waar de Gatsby-films ook van profiteren. De gouden gloed van het lijden, een arme sloeber offert zich weer eens op als wijze les voor de gegoeden. En Mrs. Dalloway? Zij blijft technisch-semantisch een dapper hoofdpersonage. Een stoffige spiegel. 'Don't talk of death in the middle of my party.'

zaterdag 31 juli 2021

Ikarie XB 1

'Dead person! Dead person!' Onlangs las ik Kousbroeks Het Avondrood der Magiërs waarin hij even overtuigend als irritant strijd tegen mysticisme, pseudowetenschap en... Teilhard de Chardin. Zelfs 2001: A Space Odyssey krijgt ervan langs. Ik denk dat Rudy best zou kunnen leven met Ikarie XB-1 (de titel is al beta genoeg!). Niks alfa-gestuurde fantasy, maar een 'realistisch' beeld van een team dat in de zwevende 'ministad' Ikarie naar Alpha Centauri reist. Prachtige decors bovenal – de film is van Tsjechische makelij dus dat was een ingecalculeerd bonuspuntje in de jaren zestig. De film heeft sowieso alles van die nouvelle vague-periode. Beeld je in alsof Alain Resnais Star Trek maakte. Space Odyssey-'onzin' dreig even dankzij de aanwezigheid van een fanatieke Supercomputer ('Normal regime!') Maar Kousbroek kan tevreden zijn. Hier geen antropomorfische angst voor techniek, de mens blijf de baas over wat hij creëert – want de mens is immers een wetenschapper. Ik moest lachen om de Asimov-achtige humor rond een meegesleepte R2D2-robot. De film maakt een kwaliteitssprong wanneer het alledaagse wordt verruild voor grimmige waanzin. Hallucinant cyclisch, ik hoopte dat ze abusievelijk weer op aarde zouden terugkeren. Toch een vleugje Tarkovsky-mysticisme dus. Zo hoort het ook. 'If they are afraid, they are similar to humans.'

vrijdag 30 juli 2021

Variety

'I write articles but nobody reads them.' Mumblecore heeft altijd bestaan. Ook in crime town New Yawk anno eighties. Variety volgt een stel in-betweeners die hosselen voor de centjes. Een man heeft journalistieke ambities, zijn vriendin zoekt het in een nog sleazier environment. Internet hielp het allemaal om zeep, maar hier kunnen we nog meegenieten van een wereld vol neon seks. Het lijken wel adult arcadehallen. Pachinko met pussy. Ons hoofdpersonage zit 'slechts' achter de kassa van een bios. Van onverbloemde geilheid moet de film het dus niet hebben, maar dankzij een vrouwelijke regisseur (Bette Gordon) wordt het heus wel psychologisch erotisch – op een heel down to earth-manier. De wereld van seks is hier het enige dat niets kost, het enige dat altijd 'openstaat'. 'Surely you must be fascinated by it.' Variety volgt het hoofdpersonage op het gemakske terwijl ze in de ban raakt van een 'John', een rijke zakenman – net als zij ogenschijnlijk verdwaald in de wereld van rukkers. Mr. Grey neemt haar mee naar Yankee Stadium voor een avondje ballen. Daar neemt de film plotseling een makkelijke afslag, zoals de mumblecore Cold Weather ook uit privé-speurneuzen sloeg. Het beste blijft deze detective zonder plot. Een Bukowski-verhaal blij een flipperkast. Gonzo gekte. 'I don't want a character analysis, I wanna know if you've seen him.'

donderdag 29 juli 2021

Teenage Mutant Ninja Turtles

'I am here, my son.' Getipt door een collega, al had ik 'm al eens gezien. Als zesjarige, met mijn vader! Zegt iets over mijn onhandige pa dat ie juist deze film uitkoos. In het Engels. Hij moest de ondertitels voorlezen. Een bijzonder mislukt uitje dus - maf, groezelig, onbegrijpelijk – mijn eerste keer bioscoop werd zo grauw als de film. 'Terugkijkend' valt meteen het eerste shot van de Twin Towers op. Ze zouden nog een decennium blijven staan. (Ook die dag zat ik samen met pa te kijken). Het eerste half uur blijkt sowieso heel underground. Het 'New Yawk' van de crime waves, van neon lichten en duisternis. Een heel woke (en tegelijkertijd) 'gewone' journaliste steelt de show. Ze is het totale tegendeel van de bimbo. Haar 'num chok' wordt overgenomen door Splinter zelf. Een prachtige pop uit de Jim Henson-studio. In feite is de strijd van de Turtles zijn strijd, en zijn de groene gasten slechts intermezzi in een oud akkefietje. Daardoor wordt het later een groot probleem om het actieplot 'af te wikkelen'. De kern van het wankele plot blijft helaas behelpen. Het is het motief waar de film werkt. Vaders en Zonen! Het onvermijdelijke afscheid van je eerste leermeester. 'An unknown which they can't bear to face.' Op een zeker moment lijkt Splinter inderdaad dood, en huilen de Turtles gezamenlijk. Wat dapper. Wat een stoere liefdesverklaring. 'All fathers care for their sons.'

woensdag 28 juli 2021

Visitors from the Galaxy

'Jij wilde me uit het verhaal schrappen, maar dat lukt je niet!' Schuddebuiken geblazen, met deze heerlijk koddige Oostblok SF-film. Een echt Robbedoes en Kwabbernoot-avontuur – een zijlijn speelt zich dan ook op de redactie van het lokale sufferdje af, waar een overijverige fotograaf de grijsaards probeert te overtuigen van zijn genialiteit. Zijn buurman – een wannabe SF-schrijver – zit zelf tot onvrede van vriendinlief elke dag aan onnozele avonturen te werken. Helm op en gaan. Boys will be boys, en natuurlijk komt hij na een tijdje zijn eigen Idee tegen. Milde meta-magie gegarandeerd (en de man had al een Wim Gijsen-hoofd). Voor de NeverEnding Story echt hermansiaanse God Denkbaar-grandeur kan krijgen, slaat men wijselijk per knalrode Citroen de hoofdweg af richting malle seventies-vrijheid. Pippi Langskous is er niets bij. Allez hop, daar gaat men uit de kleren. Een Loes Luca leidt de hele Kroatische Kelly Family naar een metaal-forische mannenfantasie. Goede SF gaat altijd ook over M/V-verhoudingen. De gedegradeerde vriendin wordt flink kwaad! Helaas. Vrouwen die klagen worden (over)geslagen. In de finale blijkt er zelfs nog budget over voor cronenbergiaanse gore. Zo wordt de film nooit goed, maar tegelijkertijd heeft dit cultpareltje alles wat mens en alien maar kunnen wensen. 'En jij beeld je in dat je schrijver bent.'

dinsdag 27 juli 2021

The Apple

'Als je gaat trouwen, moet je kunnen koken.' De Makhmalbaf-familie verslaat de Coppola-clan met gemak. Ook The Apple is weer prachtig voorspelbaar in genialiteit en ingrediënten. (En dat laatste maakt het extra knap). Regisseur Samira en scenarist Mohsen mengen de metafictie weer met wolken van wonderlijk surrealisme – het klopt allemaal expres net niet. Bovenal schitteren in al hun kleine grootsheid, de kinderen. Een tweeling wordt door hun oude pa en blinde ma al elf jaar opgesloten. Nu beginnen de buren te klagen. Dus verschijnt een 'ambulant begeleider', die wel een oplossing weet. Door het (aangekondigde) appel-motief, krijgt de hele setting iets van een modern sprookje. Met een verdubbelde Sneeuwwitje, de sociale dienst als prins, en de moeder als stiefmoeder! Ja, ik maak het nodeloos ingewikkeld. Op een psychedelische klanktapijt zweven de meisjes naar buiten. Begeleid door wat ze geleerd hebben, ontleren ze nu – en lopen. De Popul Vuh-klanken doen aan Werner Herzog denken, en het is ook echt een enfant sauvage-onderwerp voor hem natuurlijk. Maar hij zou niet zulk fantastisch spel uit de kinderen krijgen, allemaal een heel eigen karakter. Het hoogtepunt is de arme ijsjesverkoper, met zijn smeltende waren. Mijn hart lag al op de harde tegels van de Teheraanse achtertuin. 'Dat is geen reden om niet voor je ijsje te betalen.'

maandag 26 juli 2021

Out of the Blue

'Subvert normality!' Winters Canada, een verongelukte schoolbus, foute mannen en haperende gezinnen. Atom Egoyans The Sweet Hereafter kwam bepaald niet 'out of the blue'! Beide keren leverden de kille elementen een fraaie film op. Dat mag in dit geval een klein wonder heten, want niemand minder dan Dennis Hopper regisseerde en speelde de hoofdrol. Hij houdt het hier – met enige moeite – 'straight', ondanks dat verleidingen overal zijn. Al de manische moodswings van een (ex)verslaafde weet hij echter te thematiseren. Tot irrationele logica van de waanzin te smeden. Eerst en vooral is dit de film van Linda Manz. Een tafellaken en servet-meisje dat punk heeft omarmd als overlevingsstrategie. Zonder vader – en met onbetrouwbare moeder – rost zij door het leven, zoals zij op d'r drumstel mept. De mannen beginnen naar haar te kijken. De vrienden van pa. En moeder kijkt gewoon mee. Zij houdt meer van bad boys dan van de providers. De slonzige sjacheraarsromantiek betovert de kijker, de angel verstopt zich in 'plain sight'. Dit wordt geen Bad News Bears of Last Picture Show. Hier vallen complexe klappen. Neil Young zingt zijn theme song keer op keer. Voor Johnny Rotten. Voor de Docherty's van deze wereld. En zij die eronder lijden. De sukkelaars, de suckholes, de sudderaars. 'There's more to the picture than meets the eye.'

zondag 25 juli 2021

Sweet Poolside

'Mag ik je om een gunst vragen?' Och, de middelbare en het probleem der rijping. Ik herinner me dat ik jaloers was op het okselhaar van een klasgenoot. Waar bleven de mijnen? Deze film is dus geknipt (!) voor mij. En trouwens ook voor Arnon Grunberg, die als Yasha wekenlang columns over (schaam)haar en scheren schreef – en dat waarschijnlijk nog steeds doet. Een heel normale Japanse jongen heeft helemaal geen lichaamshaar. Het muurbloempje panikeert zacht van binnen, totdat hij een meisje tegenkomt met teveel haar! Twee halven maken een. 'Misschien zijn we voor elkaar geschapen.' Simpel idee, koddig uitgewerkt, goed voor zo'n twintig minuten kortfilm-plezier. Maar ja, dan wil men nog tachtig lange minuten door. Wat Takashi Miike-achtige droomsequenties (ritselingen in het freudiaanse bos) helpen, net als een portie melodica funk en homegrown reggae. De glad-janus en mevrouw okselhaar draaien om elkaar heen, praten niet, scheren zich steeds snel weg. 'Ik wil mezelf veranderen!' Ondanks een overdosis bespottelijk puberdrama, blijft de boodschap lief. Met een eerlijkheid die enkel Japanse jeugdfilms durven hebben (misschien door al die manga-reeksen). Gewoon Bloot, alleen dan beter, nuttiger, minder exhibitionistisch. Waarheid in fictie. De contradicties van het leven. 'Laat me dat prachtige haar scheren.'

zaterdag 24 juli 2021

Team America: World Police

'Anybody know of any terrorist attacks coming soon?' Van de makers van South Park. Laat de flauwe grappen en gezouten liedjes dus maar hard komen. Ik kon het wel gebruiken na een baaldagje. In de eerste plaats is Team America een ode aan Thunderbirds. De touwtjes, de hoofden, de vrouwen. (Zelfs de Cadillac ontbreekt niet). Het zal vast niet lang meer duren voordat de echt woke, postmodern knipogende remake van de Tracy familie verschijnt. Tot die tijd kunnen we het hiermee doen. 'The name is Spottswoode.' Al snel klinken er een paar Weinstein-metoo-grappen, zoals Hollywood er toch al stevig van langs krijgt. (Niet onterecht, gezien Weinstein). Om de wereld te redden moet een matig acteur Egypteganger worden. De ware schurk blijkt echter Kim Jong-Il, een man die ik na twee jaar corona en vier jaar Trump-hypnose bijna was vergeten. (Hij rockte altijd al een Thunderbirds-approved bril). En wat te denken van Hans 'motherfucking' Blix! Zo wordt dit nog haast een trip down memory lane. Gelukkig zingt Kim een tijdloze, Randy Newman-achtige ballade over Eenzaamheid. Het hardst moest ik lachen om een overdadige braakscene. Toch de fysieke toestanden in plaats van voor de hand liggende puns dus – de seks was ook al lollig. Het sterke slot zet voluit in op homoseksuele Top Gun-obsessies. En... 'Matt Damon!'

vrijdag 23 juli 2021

Themroc

'Aaaaaaaaah.' De adult sauvage wordt elke dag opnieuw losgelaten in het dierenpark Parijs. Iedereen kucht, proest. Niemand is alleen op de wereld mallotig. We zijn het allemaal. Alleen in de jaren zeventig konden ze zo'n 'tekstloze' 'aksietejater'-film maken. Denk Sweet Movie, maar dan dus, Silent, of nou ja... Een gouden pik ontbreekt (gelukkig). Michel Piccoli speelt het Beest, Beatrice 'Rohmer'-Romand zijn Zusje. Een camera om haar te filmen, heeft hij niet nodig. Piccoli maakt zelf wel de frames, en de gaten, om doorheen te kijken. Zo heeft de film lange tijd iets vunzigs en verkeerds – op een goede manier. Rauwe drift die sensueel blijft. Met een harige neanderthaler de nikserige samenleving persifleren. We've come long way, baby. En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk, je kunt de piefjes en pafjes net zo goed mumbojumbo laten praten. Perversie en subversieve gaan hand in hand, als een 18+ versie van Jacques Tati (die niet veel anders op de hak neemt, maar dan voor op de zondagmiddag) De film piekt na een half uur wanneer Piccoli – die toch al behoorlijk wat dappere stunts doet – naast een voorbijrazende trein zijn strot openzet. Een munchiaanse Schreeuw. Niet langer woordloos lamgeslagen. Het begin van de totale ontsporing. De geweldafslag die je wist dat zou komen. 'Koekoek-koekoek!'

donderdag 22 juli 2021

First Cow

'Doesn't seem new to me, seems old.' Het nieuwe in het oude vinden. Kelly Reichardt is er een kei in. Hier vertelt ze een heel plezierig groen knollenland verhaal via een avant-gardistische vorm. Ergens tussen western, historisch drama en culinaire feel-good-film in. Natuurlijk draven er weer honden en andere beesten rond, want Reichardt heeft aandacht voor alles dat leeft. Na een intro, dat me aan John Sayles' Lone Star deed denken, verglijdt de film in het verleden. De vibe van The Revenant, maar dan gestript tot skelet. Gefilmd in naturel licht, of liever nog, het ontbreken ervan. Hele blokken van de serene prent spelen zich in duisternis af, waardoor het bijna een hoorspel wordt, en wij als een nachtdier, gespitst op elk geluid staan afgesteld. Een gevaarlijke tour de force, die – denk ik – het publiekssucces verhinderde dat Reichardt hier op 'kousenbanden' nadert. Wat wil het geval? Twee dolende zielen vinden elkaar bij toeval. Na het bushcraften bakken zijn zoete broodjes voor heel Oregon. Het is een prachtige gegenderde verhouding, waarbij de lieve Cookie de matten uitklopt en King-Lu in gevaarlijke mogelijkheden denkt. Er ontvouwt zich een smakelijk avontuur, van kleinschalig kapitalisme, Aziatische aforismen, en het hegeliaanse vertrouwen in de marktplaats als grote verb(l)inder. Voor zolang het duurt. 'I believe different things in different places.'

woensdag 21 juli 2021

Muidhond

'En hoe is het met uw gedachten?' Wat een boek goed kan: binnenleven. Wat een film gemakkelijk afgaat: buitenleven. Met de context en de geest worstelt Muidhond (en haar hoofdpersonage). Een boekadaptatie, dus ik verwacht dat 'het origineel' diep in de geest van de onwillige pedoseksueel duikt. De jongen wordt geleid door vragenlijstjes, waarin hij zijn angsten en gedachten moet kwantificeren. Ondertussen dartelt het buurmeisje om hem heen. The Woodsman geldt voor mij altijd als de film over dit extreem lastige onderwerp. Muidhond doet eigenlijk nog iets dapperder. Niet de terugkeer naar de rehabilitatie, maar het gevecht voordat het misgaat. Vlaams gesproken dus de Detroux-ondertonen zijn daar. Het landschap lijkt dan wel weer Nederlands. Zee en strakke kaders. Opgesloten in de kom van het leven, de gevangenis van je eigen hoofd. Kom ik terug op dat binnen- en buitenleven. De film wordt pas goed zodra het die buitenwereld 'goe' toelaat. Er zijn dialogen nodig met de moeder van (wat een naar besef over je zoon!) en... met dat even eenzame buurmeisje. Goede, wrange chemie overal. De jongen heeft een aquarium neergezet, naast metafoor voor mij een duidelijke verwijzing naar Fish Tank, ook een film die goede dingen deed met de gevaren van het onvolwassen, (on)bevlekte verlangen. Blauwe snoepjes. 'Mag ik de vis zien?'

dinsdag 20 juli 2021

Divino Amor

'Menselijke bureaucratie bestaat niet.' Nabije toekomstfilm die met een postmoderne twist het bekende, tweeduizend jaar oude verhaal vertelt. Het is dus vooral de massieve vorm die het 'm doet. Ook die ging men uit het verleden lenen, de middeleeuwse fase dat van Christus houden haast pornografisch werd. Maria afgebeeld in grote vulva's, dat werk – ik geloof dat er laatst nog een museumtentoonstelling over werd gehouden. Geinig gevonden, maar de beste grap is de kinder-voice-over die al het naakt begeleidt. Een echtpaar doet alle moeite van de wereld om een 'geregistreerde foetus' te produceren. Hun laatste hoop is de therapiegroep. Een AA van geile religieuzen. Daar speelt men funny sex games, waarvan ik de geklede het geilst vond. (Meiden rollen over een rij van aaneengesloten mannen) De Jozef van dienst hangt het grootste deel van de film naakt en omgekeerd aan zijn eigen infrarood kruis, om die zaadproductie maar op gang te brengen. Hij werkt als bloemist – ook best takkig toch! Geen muizenval te zien echter, zou Erwin Panofsky mopperen. De Drive Thru Gracao fungeert als bezinningspunt, bijna Nederlands in zijn onesthetische technocratische eenvoud. De pastoor doet zijn best, maar moet tijdens de ontleding van het Mannelijk Kruis toch zijn meester in de Grootste erkennen. 'En wat als het waar is?

maandag 19 juli 2021

Atlantis

'Vroeger laste je als een man.' Nabije toekomstfilm vol kleine shockmomenten, en als die eens niet komen opdagen, blijft het voortdurend erop gespitst te moeten zijn eng genoeg. Het intro alleen al! In fluorescerende kleuren wordt een 'klusje' geklaard. Refn zou trots zijn op zoveel rottigheid. Het is 2025, Oost- Oekraïne, de metaalregio rond Donetsk. Sinds Donbas weten we hoe het eraan toe gaat daar. Asgrauw en hopeloos. Het waren toch al geen olijkerds, het weer was al bewolkt, en nu het land in puin ligt moet men helemaal over een staalhard gestel beschikken. 'Ik ging de oorlog in en dacht dat er iets zou veranderen.' Gaandeweg ontstaat uit de distopische vignetten van anonieme arbeiders een concreet beeld. De kille poëzie van ellende, nee, van het absolute einde. Een man verweert zich dapper tegen het Sadistisch Universum dat om hen, over hem heerst. Hij maakt plaats voor warmte in het vergane metaal. Zij die gingen vergeet hij niet. Hun einde doet hem iets nieuws beginnen. Atlantis bevat de beste anatomieles sinds Rembrandt. Allemachtig. Typisch arthouse, is dan wel weer, dat die scene enkele keren herhaald wordt. Soms flirt regisseur en cinematograaf Vasyanovych met de verveling van ontbering. Hij verwerkt de lessen van Loznitsa. Oorlog is akelig anoniem want treft allen zonder uitzondering, basaal tot op het bot. 'De enige uitweg is de plaats verlaten.'

zondag 18 juli 2021

Mademoiselle

'On a pas vu, on a senti.' De noodzakelijke inkrimping van de veestapel neemt in Mademoiselle wel heel bijzondere vormen aan. Die van mademoiselle Jeanne Moureau. Als chique dame verdwaalt in een plattelandsdorpje heeft ze het rijk alleen. Zij is de vrouw die meent dat de elementen haar toebehoren. Zij heerst als de femme fatale over man en beest. Haar voornaamste slachtoffer kiest ze echter geheel in lijn met de dorpse achterdocht. Wat dat betreft is ze toch goed geïntegreerd. Een stel Italiaanse houthakkers komt iedere zomer aanwaaien. Burt Lancaster had 'r zo een kunnen spelen, als de degelijke film nog net wat klassieker was geweest. Nu vervult Ettore Manni de rol naar behoren. Niet meer, niet minder. Regisseur Tony Richardson regeert met vaste hand over niet al te schokkend materiaal. De buitenlanderhaat van het collectief, de wereldhaat van het individu, ze vinden elkaar, zoals ze dat altijd zullen doen. Een verhaal met een moraal zonder moraal. Zoiets. Een paar beeldrijmpjes mogen er zeker zijn. Moreau rommelt met haar hoge hakken, de boeren met hoeven. De vlam slaat letterlijk en figuurlijk door haar in de pan. En de opperman Manni? Hij doet opzichtig met een slang. Het duurt allemaal erg lang, maar er blijft net genoeg spanning over. De opstand der dorpshorden verbonden met frigide freudiaanse 'conte'. 'Forcément c'est lui.'

zaterdag 17 juli 2021

Relaxer

'I call challenge break.' Clerks aan de kill screens. Dat zou mijn eenregelige recensie van deze absurde komedie zijn. Of toch: Beckett wacht op Pacman? Twee broers slackeren in een beduimeld appartement. De ene het onderdeurtje, de ander de bro. Laatstgenoemde bedenkt 'challenges' voor de eerste. Regisseur Potrykus (van het geweldige Buzzard) heeft meteen de juiste nineties-vibe te pakken. De millennium bug nadert. 'It is a good glitch.' Het eerste kwart heeft het 'gegrind' nog iets grappigs, als een misselijkmakende mannenversie van een knetterstonede Napoleon Dynamite. Heel knap verandert al het couch slacking echter in een existentialistische waarschuwing tegen de zinloosheid van het moderne bestaan. Kom daar nog eens om bij Clerks! Terwijl de sneue broer binnen achterblijft – als Bad Boy Bubby aan de bank vastgeplakt door een teveel aan compulsieve obsessies en onverwerkt verleden – sluipt de tijd buiten verder. Hoe meer horror-achtige fantasie er verschijnt, hoe echter de boodschap achter alle waanzin. Het gerommel met Pacman lijkt dan wel een vastgelopen versie van modernolatrie. Alleen het volgende level kan hem redden. Maar bestaat dat level wel? Is de belofte van geld en toekomst geen valse? Waar blijft de maatschappij zonder angsten? Wat valt er te resetten als je tevreden bent gemaakt met niets? 'This shit's fucking hypnotic.'

vrijdag 16 juli 2021

A Hidden Life

'Don't you see what's coming?' Classic FM en Arvo Pärt zijn er uiteraard weer bij in deze Terrence Malick. Toch boeit zijn eenvoudige A Hidden Life me het meest sinds The Thin Red Line. Is het dan toch de oorlog? Als het niet meer lukt, richt u tot Hitler, en de inzet wordt automatisch verhoogd. 'How simple life was then.' We zien een groen Oostenrijks knollendorpje, door fenomenale 'ronde' lenzen. De beweeglijke beelden geven ook plat een 3D-gevoel. De sappelaars leven het leven van Streuvels' literatuur. Wat merkte men op het platteland van de Wereldoorlog in Oostenrijk? Aanvankelijk weinig. De liefde van een echtpaar vult de harten. Ook het dorp begint echter te broeien. 'What can we do? Little people here.' Haneke-niveau heeft het net niet, knap gedaan blijft het wel. Met iets minder voice-over dan gebruikelijk houden de mensen hun monologen op een bad van strijkers. Steeds pregnanter neemt het Religieuze het over. Zeker na de wending, verandert de film van ruraal in gedragen. De grote vragen van het leven nestelen zich in de ziel van een kleine man, die luid is op zijn eigen manier. Hij schrijft vanuit de gevangenis lieve brieven naar het dorp. Om hem heen slechts kwaaie mensen. Wanneer Malick nog meer flitsen van de fantasie had opgezocht was het een echte 'Kilar-film'. Ik doe het ook hiervoor. 'Your man died in vain.'

donderdag 15 juli 2021

Eurovision Song Contest: Fire Saga

'We could make music. And love.' Het klinkt als een Pokémon-spel, maar het is natuurlijk het beste dat het Europese 'camp' te bieden heeft. In deze Netflix-productie moeten wij dat echter (nepper!) helaas via een Amerikaanse filter 'aanhoren'. Eerst en vooral omdat Will Ferrell een loser uit IJsland speelt, en Rachel McAdams zijn niet-zus. Ze doen het met een megafoon zo overdreven. Ergerlijker zijn de vele niet-Europese hits die klinken. Geschapen voor de Netflix-markt. Een echte liefhebber had alleen Songfestival-songs gedraaid. Hier lijkt men soms alleen Waterloo te kennen. En die befaamde Portugese slijper, dat wel. De ware lol zit 'm ook niet in de piemelige grappen, maar in de nieuwe liedjes die Fire Saga en hun vele concurrenten naar host town Edinburgh brengen. 'It is not our best, but it was very good.' Een persiflage van een persiflage maken, je moet het kunnen. Ferrell paradeert als een soort The Dude rond (met een vleugje Iggy Pop). Hij krijgt 'zware' concurrentie van een bronstige Rus. Uiteraard draven de vrouw met de baard en de jongen met de viool op, en schittert Nederland door afwezigheid. Al afdwalend in herderiaanse theorie stelde ik me de film voor in – en met – San Marino. Ach, dan hadden we wel de beste 'visuele' grap gemist. Will Ferrell met een space-zonnebril op. En Sigur Rós. Die zouden eens moeten gaan! 'You are Iceland, yes?'

woensdag 14 juli 2021

Dirty Ho

'Hey, why are you fighting each other?' Te olijk voor Wu Tang-clan samples, deze gniffelende kungfukomedie. Meer op de lijn van Parappa The Rapper ('Kick, punch, it's all in the miiind'). De lol wordt versterkt door een behoorlijk bekakte, en erg geïnspireerde Engelse dub, waar ze volgens mij wel wat Engelse woordgrapjes hebben toegevoegd dan oorspronkelijk aanwezig. Meneer Ho heeft een hole in zijn head en is heading for disaster. Dat werk. De prent zelf houdt het op slapstick-chopstick, waarbij mannen en vrouwen allebei belachelijk gemaakt worden, maar vrouwen toch 'net' wat meer (en dat via mannen ook nog!). De reeksen van knokpartijen 'klinken' vaak zonder muziek, wat toch een bepaalde zuiverheid geeft. Op andere momenten is de muziekbegeleiding live, want er zit immers altijd wel een chick in een hoekje haar luit te bepotelen. (En ja, met die luit kan nog veel meer). De meeste decors waartegen en waarmee gevochten wordt, komen uit het midden- en kleinbedrijf. De antiquair is hier favoriet. Het vliegensvlugge voetenwerk heeft soms wat weg wan volksdansen, en dan weer van chique ballet. Tussen het swingen door geeft een meester zijn leerling (de kruimeldief Ho) de eeuwige cursus. In kungfu houden ze nu eenmaal van de moves benoemen. Zelfs je benen over elkaar slaan, kan al een slag zijn. 'Cripple, take it easy.'