Vampire's Kiss

'I'm a professional, I don't laugh.' De ándere film van Joseph Minion, de man achter After Hours (waarvan ik staande houdt dat het de beste film ooit is). Een wonder dus dat ik Vampire's Kiss nooit zag. Minion brengt wederom het multiraciaal dampende NY, een dronken, donkerbruin mysterie vol hysterie. Het mannelijke slachtoffer is ditmaal Nicolas Cage. Kaler dan ooit ervoor – of erna! Hij wordt gebeten door het liefdesvirus, en denkt in een vampier te veranderen. Het zou een metafoor voor AIDS kunnen zijn, maar gaandeweg lijkt het eerder een aanklacht tegen toxische masculiniteit. De vrouwenhaat van jongens die in hun eigen wereldje leven. (Columbine meets Kafka). De locaties en sets maken aanvankelijk de film, totdat Cage zijn grimassen eens goed aanzwengelt. Hij heeft duidelijk ook goed naar 'stomme' films gekeken, om die oude vampierenloopjes te perfectioneren. Het eindigt met een fallische staak. Toch nog die zo gewenste penetratie. ' 'It's just a little id release, no use in worrying.'

Terrestrial Verses

'We hebben een lijst met goedgekeurde namen.' Religieuze regeltjes als ultiem middel om mensen in het gareel te houden. Hoe kleiner het regeltje, hoe slaafser de mensen. Namen, tattoos, honden, kleding. De Iraanse machthebbers weten overal raad mee. In Europa weten we dan weer raad met de cinema die dat oplevert. Al moet ik eerlijk en blasé toegeven: ik begin de Iraanse woede nu wel een beetje te kennen. De misogynie is voorspelbaar, helaas! Terrestrial Verses zet een tiental mensen op de beklaagdenbank. We zien alleen hen, ten opzichte van de hogere machten die buiten beeld blijven, een slimme vondst. 'Mooiste' vignet? De man met de Rumi-tattoos. Hij wil alleen maar een verlenging van zijn rijbewijs... Pas richting het einde blaast men wat lucht in het nare gegeven. Bij het hondje moest ik zelfs aan het werk van Roy Andersson denken. Humor, het is een lapmiddel én een reddingsboei. 'Ik doe gewoon mijn werk.'

Pictures of Ghosts

'Het lijkt misschien alsof ik het over methodologie heb, maar ik heb het over Liefde.' Ongelooflijk Subjectivistische docu, die tegelijkertijd laat zien dat zich in het Subject zich de wereld spiegelt. De Braziliaanse meester Kleber begint in het huis van zijn moeder. Hij haalde de inspiratie dichtbij huis, of letterlijk 'vanuit zijn huis.' Misschien zijn al zijn films wel een eerbetoon aan zijn jonggestorven moeder, die het appartement meerdere keren consciëntieus verbouwde. De regisseur bekijkt oude foto's, en net als het wat té navelstaarderig wordt, gooit hij de deuren op. Naar buiten! De bioscopen van benedenstad Recife. Wat volgt is een meesterlijk lesje filmmaken. Het verglijden van feit en fictie – het gewone en het filmische – máken elke film. Heel intiem, zijn de gesprekken met Meneer Alexandere, de filmprojectionist, in diens eigen huis, het hete hok ergens bovenin. Hij is de vader, Filho (goh) en de bios, de heilige geest. Want iedereen is er nog. Ergens. Op celluloid. Op foto's. 'Ik zal de bioscoop sluiten met een sleutel van tranen.'

Slaughterhouse-Five

'It can't last forever, can it?' Het is haast knap: een niemendalletje uit de klassieker van Vonnegut weten te persen. Hollywood lukt het. Misschien is het boek te subjectivistisch, leent het verinnerlijkte zich beter voor waanzinnige woorden dan eindeloze beeldrijmpjes. De sterren stonden toch zo slecht nog niet voor morbide humor. Deze adaptatie stamt uit de jaren zeventig, de jaren dat men zelfs in de Droomfabriek durfde. Dus is er een erotische film-in-film, en dartelt de actrice ook in het 'echte' leven van Billy Pilgrim veelal top less rond. Daar blijft het wel bij, qua lef. De carnavalsmaskers die de gekte van de oorlog moeten symboliseren maken geen indruk. Enkel een naar de nazi's overgelopen Amerikaan, in zijn bespottelijke helblauwe uniform, heeft 'iets'. Iets nieuws. Een PKD-figuur. Verkeerde schrijver! 'I could carve a better man out of a banana.'