Vampire's Kiss

'I'm a professional, I don't laugh.' De ándere film van Joseph Minion, de man achter After Hours (waarvan ik staande houdt dat het de beste film ooit is). Een wonder dus dat ik Vampire's Kiss nooit zag. Minion brengt wederom het multiraciaal dampende NY, een dronken, donkerbruin mysterie vol hysterie. Het mannelijke slachtoffer is ditmaal Nicolas Cage. Kaler dan ooit ervoor – of erna! Hij wordt gebeten door het liefdesvirus, en denkt in een vampier te veranderen. Het zou een metafoor voor AIDS kunnen zijn, maar gaandeweg lijkt het eerder een aanklacht tegen toxische masculiniteit. De vrouwenhaat van jongens die in hun eigen wereldje leven. (Columbine meets Kafka). De locaties en sets maken aanvankelijk de film, totdat Cage zijn grimassen eens goed aanzwengelt. Hij heeft duidelijk ook goed naar 'stomme' films gekeken, om die oude vampierenloopjes te perfectioneren. Het eindigt met een fallische staak. Toch nog die zo gewenste penetratie. ' 'It's just a little id release, no use in worrying.'

Terrestrial Verses

'We hebben een lijst met goedgekeurde namen.' Religieuze regeltjes als ultiem middel om mensen in het gareel te houden. Hoe kleiner het regeltje, hoe slaafser de mensen. Namen, tattoos, honden, kleding. De Iraanse machthebbers weten overal raad mee. In Europa weten we dan weer raad met de cinema die dat oplevert. Al moet ik eerlijk en blasé toegeven: ik begin de Iraanse woede nu wel een beetje te kennen. De misogynie is voorspelbaar, helaas! Terrestrial Verses zet een tiental mensen op de beklaagdenbank. We zien alleen hen, ten opzichte van de hogere machten die buiten beeld blijven, een slimme vondst. 'Mooiste' vignet? De man met de Rumi-tattoos. Hij wil alleen maar een verlenging van zijn rijbewijs... Pas richting het einde blaast men wat lucht in het nare gegeven. Bij het hondje moest ik zelfs aan het werk van Roy Andersson denken. Humor, het is een lapmiddel én een reddingsboei. 'Ik doe gewoon mijn werk.'

Pictures of Ghosts

'Het lijkt misschien alsof ik het over methodologie heb, maar ik heb het over Liefde.' Ongelooflijk Subjectivistische docu, die tegelijkertijd laat zien dat zich in het Subject zich de wereld spiegelt. De Braziliaanse meester Kleber begint in het huis van zijn moeder. Hij haalde de inspiratie dichtbij huis, of letterlijk 'vanuit zijn huis.' Misschien zijn al zijn films wel een eerbetoon aan zijn jonggestorven moeder, die het appartement meerdere keren consciëntieus verbouwde. De regisseur bekijkt oude foto's, en net als het wat té navelstaarderig wordt, gooit hij de deuren op. Naar buiten! De bioscopen van benedenstad Recife. Wat volgt is een meesterlijk lesje filmmaken. Het verglijden van feit en fictie – het gewone en het filmische – máken elke film. Heel intiem, zijn de gesprekken met Meneer Alexandere, de filmprojectionist, in diens eigen huis, het hete hok ergens bovenin. Hij is de vader, Filho (goh) en de bios, de heilige geest. Want iedereen is er nog. Ergens. Op celluloid. Op foto's. 'Ik zal de bioscoop sluiten met een sleutel van tranen.'

Slaughterhouse-Five

'It can't last forever, can it?' Het is haast knap: een niemendalletje uit de klassieker van Vonnegut weten te persen. Hollywood lukt het. Misschien is het boek te subjectivistisch, leent het verinnerlijkte zich beter voor waanzinnige woorden dan eindeloze beeldrijmpjes. De sterren stonden toch zo slecht nog niet voor morbide humor. Deze adaptatie stamt uit de jaren zeventig, de jaren dat men zelfs in de Droomfabriek durfde. Dus is er een erotische film-in-film, en dartelt de actrice ook in het 'echte' leven van Billy Pilgrim veelal top less rond. Daar blijft het wel bij, qua lef. De carnavalsmaskers die de gekte van de oorlog moeten symboliseren maken geen indruk. Enkel een naar de nazi's overgelopen Amerikaan, in zijn bespottelijke helblauwe uniform, heeft 'iets'. Iets nieuws. Een PKD-figuur. Verkeerde schrijver! 'I could carve a better man out of a banana.'

Megalopolis

'We've got the bank, now unleash the mob.' In de glorieus mislukte traditie van Southland Tales, Babylon en The Greats Gatsby, een grootser dan groots Amerikaans epos. Op momenten neigt het naar Cosmopolis, die de hele vibe in één limousine propte, om 'm niet meer te verlaten. Niets van dat bij Coppola, die met geoormerkt geld smijt. De Romeinse referenties geven het verhaal een intellectueel zetje. De maagdelijke popster Vesta zingt een stadionhit, bijvoorbeeld. Hoe groot zou het kassucces zijn geweest als ze daar Taylor Swift voor hadden weten te strikken? Adam Driver speelt de man om wie het draait. Een geniale wetenschapper met trauma's én controle over de tijd. Met dat laatste gebeurt na een veelbelovende start iets te weinig, terwijl het fantasy-element wel de beste droomfabriekshots oplevert. Als een stilgevallen Fountainhead. Op het rand van de afgrond, aan het einde van een wereldmacht. 'When does an empire die?'

A Mighty Wind

'There had been abuse in my family, but it was mostly musical in nature.' Geinige mockumentary, muziek is een wereld die zich bovengemiddeld goed lijkt te lenen voor het genre. Muzikanten zijn van alle artiesten ook de meest verknipte, om over hun entourage nog te zwijgen... Hier loopt bijvoorbeeld een Ad Visser-achtige manager rond, en een Zweedse (!) televisieregisseur die met Jiddische woorden strooit. Oude folkgroepen komen in New York bijeen voor een tribute concert, en brengen allemaal zo hun oude problemen met zich mee. Meest schrijnend wordt dat bij het duo Mitch & Mickey. Mickey is nog altijd verliefd en Mitch... Komt net uit de inrichting. Na een vinnige en zeer scherpe eerste helft wordt het allemaal wat sentimenteler en mede daardoor iets té flauw, al valt er ook dan te genieten van de muziekhater onder de organisatoren. 'It's just a thought.'

Mars Express

'Tu es humain?' Heerlijke animatiefilm. Frans gesproken, Japans in uiterlijk, internationaal qua gedachten. Het zijn de onverminderd schitterende dilemma's van Asimovs robotwetten. Anno 2178 zit de mensheid verstopt op Mars, onder een glazen stolpje, en zijn "we" door alle A.I (programmeertaal Hegel 7!) en techniek zelf ook behoorlijk ont-lichaamd. Niemand komt nog tot zelfrealisatie. 'Rien que de synthetique ici'. De mensen morren, de robots óók. Een blondbestaarde private eye onderzoekt een verdwijning, samen met haar android, een robot die ooit mens was. Ja, dit is ook een tragische variatie op Collodi. Voeg daarbij de drugs, alcohol en seks, en je snapt dat hier een veelkoppige parabel op poten wordt gezet. De grote vraag: worden het menseljike, mechanische of metafysische poten? ''Quel mystère!''

Veronika Voss

''Moet je je dat voorstellen, dat ze dromen maken kunnen.' Bloedserieuze pastiche van Fassbinder, die de nacht nadat hij zijn Zilveren Beer voor deze prent ophaalde, dood achter zijn typemachine bleef zitten. Een einde dat dit melodrama echoot. Veronika Voss is RW's Sunset Boulevard, een chique prent over een verlepte actrice uit zwart-wit tijden. De film wordt uiteraard in klassiek zwart-wit geschoten, van een wyleriaanse weelderigheid. Glimmers en planten. Zelden zo'n spierwitte dokterspraktijk gezien! Daar heeft Veronika Voss een klassieke Wilson/Landy-relatie met haar psychiater. Even lijkt een schonkige voetbaljournalist (1860-volger) het To Have or Have Not-kasplantje te kunnen redden, met zijn proletarische naïviteit over de sterren, maar het echte leven blijkt een nachtmerrie. Alle kokette zwart-wit Europese arthouse lijkt wel schatplichtig aan deze stijlvolle film. 'Hartenbreken is mijn beroep.'

Aggro Dr1ft

'No more truths.' Billen in infrarood en sterretjes uit een stripper. Wie dacht dat Drive van Refn te ver ging, wordt hier over links en over rechts ingehaald door Korine. Zelfs Gaspar Noé is een watje, vergeleken met de scheurende en schurende esthetiek van Aggro Dr1ft. Gefilmd in infrarood kijken we recht door de waanzin heen. En wat zien we? Raderen van de mensmachines, dé touch van de film. AI regeert ons vlees en bloed. Een of andere huurmoordenaar mompelt intussen met vet accent over de tragedie van zijn bestaan. Veel boeiends heeft ie niet te melden, en ook de dialogen vallen rap in herhaling. Maar de brute spanning, en de eindeloos 'opbouwende' muziek, die nooit in een trapbeat 'oplost', werkt. Hyperventilerend het einde van de wereld afwachten. 'The evil empire. This is what we are left with.'

The Juniper Tree

'My mother will make you go.' Grimm in IJsland in bergmanesk zwartwit. Een unieke film is The Juniper Tree zeker. Ook dankzij de aanwezigheid van ene Björk Guðmundsdóttir. Zij speelt de jongste van twee zussen die na het verlies van huis en haard bij het gezin van een weduwnaar belanden. Daar wordt het – uiteraard – al snel grimmig, want oude sprookjes moeten niets hebben van vrouwen, én niets van stiefkinderen, de immigranten van toen. (Geef die lui een vinger en ze nemen de hele hand!) Björk zelf ziet steeds weer haar dode moeder opduiken. Mde daardoor kan ze iets beter overweg met haar nieuwe broertje. Van het mechanische acteren en dito Engels moet de film het niet hebben, maar de traagte werkt verleidelijk. Wachten op de paganistische gruwelen. Stemmen beginnen alvast ijl te zingen, Medulla-stijl. 'Don't do your work on me.'