Ah wee, die (h)eerlijke Assistant-thematiek. De goj en de jid,
veroordeeld tot elkaar. In de winkel van Malamud was dat relatief
'gevaarloos', maar in The Shop on Main Street gaat het om het echie. De
nazi's hebben in Slowakije de boel stevig opgejut en de 'vrijheidszin'
aangewakkerd. Terwijl de dorpsbewoners een totempaal met Slowaaks
beltoon-logo neerplempen, krijgt een simpele ziel een Joods winkeltje
toegewezen. Hij wordt de 'Aryan manager'. Zijn vrouw ziet zakken vol
goud voor zich, maar de anti-held is een intuïtieve anti-fascist. Hij
moet meteen kotsen als hij in een dronken bui Hitler imiteert.
Natuurlijk belandt de deksel op de Slowaakse neuzen, in het uiterst
eenvoudige knopen en garen-winkeltje van Lautmannova. Het oude dametje
is stokdoof ('IK BEN JE ARIËR') en geld is er volstrekt niet. Mevrouw
wordt in leven gehouden door de Vereniging der Joden, die de nieuwe
manager ook gewoon een loon uitbetaald. Dat is nog eens humaan. De
Sinatra-achtige kerel leert het snel waarderen. Helemaal als ie in een
pak is gestoken.
De film keert heel galant terug naar de Rothige essentie. Niet zonder reden heet de hond van de man 'Essenc'. Wees er voor
elkaar, met soep van 'prima klasse'. Alleen de geschiedenis, die houdt
je niet tegen, zeker niet als je slechts dronken vanáchter een raam
durft te protesteren. Echt pijnlijk, pijnlijk echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten