Silvia Prieto

'Je lijkt op Maradona toen hij uit Italië terugkeerde.' Meanderend Argentijns pareltje. Eigenlijk gebeurt er niets, maar omdat mensen zo hard hun best doen om van niets íets te maken, wordt het een geweldig avontuur. Titelpersonage Silvia volgt haar kinderhart, inclusief alle irrationele dromen en compulsieve neigingen. In de bar werken lukt niet, want dan moet ze de koffies tellen. Galant hopt de film van exen naar exen van exen, en uiteraard wordt iedereen op magische wijze verbonden. Een beetje Cléo, een beetje Gigante, en een bandje toe. Kleine mensen in een grote wereld. 'Niets zou hetzelfde zijn.'

Compartment No. 6

Film away. Een rijdende trein is altijd een soort hotel. Toch komt het reizende hoofdpersonage hier maar weinig volk tegen. Eentje is genoeg. In de trein naar Moermansk dringt een Rus zich aan de Finse op. Eerst is hun cultuurclash ongemakkelijk. Hij hork met augurk, zij academica met camera. De handheld van de makers gedraagt zich al even onrustig, onaardig, onvergeeflijk. Niks ostalgie. Uit al het schuren ontstaat toch een vonkje. In een harde les vinden de Oost-Europeanen elkaar. Liefde is projectie, maar je kan niet zonder. Verdomme! 'Alle mensen zouden dood moeten.'

Una Giornata Particolare

Shocker! Nooit gezien. Ook redelijk schokkend hoe subtiel de film is – ik dacht dat Sophia Loren rond zou dartelen met Italiaanse joie de vivre. Hier heerst echter depressie, de huisvrouwengevangenis. Ver weg van Jeanne Dielman zijn we niet. De tijden zijn slecht, want Hitler bezoekt Rome. Loren, fasciste omdat het moet, ontmoet via het vogeltje en de 'Rear Window', buurman Mastroianni. Hij speelt een Ter Braakse gay. Verloren zielen vinden elkaar. Het had allemaal nog smoezeliger (en minder toneelstukkerig) gekund, maar toch. Aangenaam verrast.

42

Geen zomer zonder honkbal. Een sport waarbij je kan ademen. Dat gold anno 1947 nog niet voor iedereen. De segregatie in de States schrijnde, zelfs in de sport hielden ze de schijn niet op. Iemand moest het doorbreken – en Jackie Robinson deed het. Met hulp van 'Mr. Rickey', de baas van de NY Dodgers (toen de Dodgers nog de Dodgers waren!) Harrison Ford schmiert er met sigaar op los. Dan doet de betreurde Boseman het met bat beter. Hij moet alle beledigingen van zich af laten glijden. Wat meer echte beelden en foto's waren welkom geweest, maar ik heb toch wat nieuws opgestoken. Balk is schijn!

Beijing Watermelon

Bestaat er een eerzamer beroep dan groenteman? Vroeg opstaan voor gezonde waren. In Beijing Watermelon raakt een sappelende groenteboer bevangen door het 'China Virus'. Zijn lieve vrouw geeft – tot haar eigen afgrijzen – zelf de voorzet. Terwijl de winkel verwelkt, helpt hij expat students. Zij vormen zo samen het door mij altijd gesmaakte 'The Assistant'-motief. De vriendelijke indringer in een sjofele winkel. Er wordt gezongen en gedanst, maar altijd met een grimmige ondertoon van geopolitiek en zelfvervreemding. 'We moeten levendiger zijn.' Wat een heerlijke film.

Time of the Gypsies

Accordeons en ganzen stutten de uit duizenden herkenbare stijl van Kusturica. Den Doolaards bruiloft der zigeuners is er niets bij. Wanneer in het eerste half uur de dorpse slapstick overheerst, moest ik ook aan Van Warmerdam denken. Zijn dit dan De Zuiderlingen? De grootmoekes die sjouwen met hun dobbelende dorpsidioten. Onhuwbaar bebrild! Met de toename van bloemrijke bedreigingen wordt de film helaas een tandje minder surreëel. Men trekt vanuit Tito's land naar Milano voor een crimineel rise and fall-verhaal rond het hoofdpersonage - dan ineens zonder bril. 'Verstande!?'

Solaris

Dit jaar eindelijk het boek van Lem gelezen. Pittiger dan verwacht, zelfs met the Tarkovsky-adaptatie in de pocket. Tijd dus voor de family-friendly re-enactment van Soderbergh en Clooney. Typisch Amerikaans, dus meer religie en minder filosofie. Bij vlagen deed vibe me denken aan Lost in Translation. Onvermogen tot communicatie op het ultieme meta-level. Weg met de binairen! Weg van onszelf! 'We don't want other worlds, we want mirrors.'

‎La Ciénaga

Zompige zelfdestructie in een verschrikkelijke zomer. Lucrecia Martel doet haar naam eer aan met deze intense film. De eerste scene van decadent alcoholisme zet de toon. Die Argentijnen zijn normaal wel van het knuffelige, maar het kan ook doorslaan in totale beklemming. Een disfunctionele familie spendeert een vakantie aan de Boliviaanse grens. Alles dat niet uitgesproken wordt, wordt verdronken. Te jonge meisjes die naar te oude mannen kijken en omgekeerd. Blote ruggen, open wonden. Het deed me denken aan Archipelago, zonder dat er hier nog enige schone schijn resteert in klasse en afkomst. Alles brandt. Op.

Der Junge Törless

Musil schoot meteen raak met deze novelle. Die ongelooflijke nauwkeurigheid van hem! (Nog lang niet zo filosofisch-hermetisch als in zijn magnum opus.) Hoewel Schlöndorff  een kunstenaar van een geheel andere orde is, debuteert hij verdienstelijk met deze adaptatie. De wereld buitengehouden ontploffen de verleidingen intern op de kostschool. Door het klasse-aspect (!) en de zwart-wit beelden wordt de vibe snel die van een Brits drama. Een 'exotische' charmeur belandt in de grijpgrage handen van de sadist, domkop, én meeloper Törless. Die leert genoeg, maar alles ten koste van De Ander. 'Lauter Spinnereien.'

Fantastic Voyage

'Imagine, they're in the human mind.' Wat is de mens soms toch een heerlijk beestje. We antropomorfiseren zelfs ons eigen lichaam. Er waren eens... een paar verkleinde wetenschappers die door het lichaam van een wetenschapper reizen. De buitenkant is creepier dan de binnenkant. Het hoofd-raster dat op de comapatient staat getekend, zou Cronenberg zeker bekoren. (Ik zeg remake!) De voor de hand liggende plotmachinaties worden gecompenseerd door uitstekende avant-garde muziek, fantastische decors en het oogappeltje Raquel Welch. Wat een menselijk lichaam!