La sociedad de la nieve

'De gewonden schreeuwen het uit, de rest ook.' Een rugbybal stuitert door een op drift geraakt vliegtuig. De beroemdste vliegramp uit de geschiedenis is bepaald niet geschikt voor vegans. Dát detail – noem het de brotherly shove - kent iedereen, maar hoe het 'avontuur' afliep, wist ik oprecht niet. La Sociedad de la Nieve neemt rustig de tijd om daarnaartoe te werken. Alhoewel, rustig? De spanning blijft om te snijden. Of... Om het snijden. Het is ramp na ramp. (Die lawine!). Het kannibalisme begint na een half uur – erg gory wordt het niet in beeld gebracht, maar aan het eind liggen de ribbenkasten open als het vliegtuig. De mannen zelfs zijn ook niet veel meer dan dat. Twee overlevenden hielden het niet meer. Het wachten op de Dooi of de Dood. Zij kwamen in beweging. En de voice-over? Dat is dé touchdown van de film. 'Heb ik het recht niet om mezelf in leven te houden?'

How to Have Sex

'Oi, smoke show!' Vijf jaar na Aftersun, vóór de volwassenheid, ná de verdwijning van vader. Drie tienermeisjes op Griekse comareis met zichzelf en hun hormonen, ready to 'run off, have sex and get new mates.' Ik overdrijf, want zo diep als Aftersun gaat het niet, daarvoor zijn de slechten (m/v) te slecht. Toch denk ik dat How to Have Sex wel degelijk profiteert van het recente verschijnen van eerdergenoemde meesterwerk, iets van Aftersun straalt erop af. Na een vervelend Britten op vakantie-intro, zoomt de film steeds meer in op de meest verlegen vakantieganger. Het meisje waar – zo vinden haar vriendinnen – een piemel in moet. Natuurlijk schemert dan het gevaar van een Joran. Even lijkt het kind gered te worden door een meisje in het badpak (braaf , veilig en moederlijk). Helaas. Hoe je seks moet hebben? Moeilijk, heel moeilijk. 'You need to cover your bits.'

Struktura Krysztalu

'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig stelt dat nog heelwat voor. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van ouderwetse levensverinnerlijking op moderne (externe) resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar het evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker een leven lang wonen. 'God, wat is het hier stil!'

Everything Beautiful Is Far Away

'What's with the head?' Conceptueel ogenschijnlijk perfecte film, die uiteindelijk juist qua ideeënrijkdom tekort schiet. Ontbreekt simpelweg the body? Een kerel dwaalt door de duinen, enkel zijn ontlijfde robot als gezelschap. Net als hij is zij 'op'. Het wachten is dan op de interventie van een Ander. Natuurlijk is het een vrouw, die ergens in haar houtkleurige bleekheid op de robot lijkt. Ik denk: jaloezie. Maar nee, cerebraal en toneelmatig trekken de twee (nee, drie) verder. Met de Ander zou de eenzame man in een erotisch spanningsveld kúnnen belanden. ('Just drop it in, shake it up and enjoy something', zegt zijn nieuwe kompaan al snel.) Maar ook dat wordt nooit uitgevent. De robot dan helen om zelf te helen (Pinokkio-style)? Ook niet. Zo blijven we twijfelen op weg naar het door de klassieke SF-voorgeschreven zee-einde. Dát wel. 'A man has been brought back to life.'

Avec Amour et Acharnement

'Wanneer je van iemand houdt, gaat dat nooit helemaal weg.' Met de jaren worden films van Claire Denis gewoner, maar ik blijf een zwak voor haar houden. Ook in dit liefdesdrama tuigt ze weer in no time een woordloze vakantiepastorale op – mede dankzij de fraaie muziek van Tindersticks. In coronatijd hebben Vincent Lindon en Juliette Binoche het prima voor elkaar. De vonk is 'r nog, de rust ook, lijkt het. Dan komt een oude rugby-vriend terug. Van hem, van haar. Als in schematherapie pakt iedereen prompt de vroegere, rollen weer op. De Neeskens-achtige Lindon zit meteen weer onder de plak bij de Roger Schmidt-achtige Grégoire Colin. En ook de dubbelvrouw, is plakkerig ondersteboven van de gladjakker. Dat ontspoort. Grenzen aangeven, het is net de Open Universiteit, een leven lang leren. 'Tu ma vue, après.'

Mad Heidi

'Something's yodelin' in my pants.' Koekoek niemendalletje uit de Alpen. Noem het Dirndl Power of de perfecte film voor het Bredase BUTFF. Op wat 'gruetzi's' na wordt er overigens (en helaas) gewoon Engels gesproken, in een Zwitserland dat volledig door 'Udder madness' is bevangen. De lactose intoleranten worden verdelgd als ratten. Een pastorale maedel verliest haar Goat Peter, waarna ze strijde trekt tegen The Great Swiss Leader en zijn trouwe helper Kommandant Knorr. Het bloed vloeit als fondue, en er gebeuren de meest walgelijke dingen met kaas. Uiteraard ontbreken ook de Tarantino-gitaren niet. Meer nog, lijkt Mad Heidi een Rammstein-video, al is het aantal tieten aan de schamele kant. Zijn die Zwitsers toch net te preuts voor, zeker. 'That starry-eyed cluenessness one only finds in the Alps.'

Babylon

'He will do anything for cash.' Staat Hollywood al bijna een eeuw stil? Het zal niet de vraag zijn die Chazelle wilde oproepen, maar wat hij wél wil met dit epos blijft onduidelijk. Het is spektakel om het spektakel. Fellini in Hollywood, zonder boodschap of idee. Ergens goed vergelijkbaar met die Gatsby-adaptatie van een tijdje terug. Zoals het Wilde Westen de trein heeft als gamechanger, heeft Hollywood de 'talkies'. We zijn dus wéér in die periode, met Brad Pitt als stomme filmster en Margot Robbie als star to be. Vooral de laatste weet de film lang te redden, ze geeft álles. Dat Babylon desondanks flopte -  en Chazelle zal moeten sappelen voor zijn volgende project - past wel bij de tweede helft. We nemen de bekende Amerikaanse afslag van geweld. Pas aan het einde wordt het emotioneel. Hollywood kijkt naar zichzelf en doet wat ze het beste kan. Janken. 'We're losing the light.'

Dream Scenario

'Please don't speak, just do the dream.' Dream Scenario bevat de beste mislukte seksscène van het jaar. Die uitgespeelde fantasie ('a lived experience') zegt zóveel over gender-rollen, het moderne brein en hoe macrostructuren ons beïnvloeden. Moeilijke woorden voor een scène vol mannelijke kwetsbaarheid (Nicolas Cage) en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder). De scènes van Cage met zijn echtgenote (Julianne Nicholson) zijn op dit vlak trouwens ook sterk. Het plot?  Ondergewaardeerde professor belandt in ieders dromen. Hij wordt een allemansfantasie. Ineens willen 'young creatives' en jonge vrouwen wat. Daar gaat een slapjanus als hij aan onderdoor. Jammer dat de muziek van Owen Pallett – die weer tegenvalt op film – niet zo weird is. De film zelf durft bijna alles. 'I wish this was real.'

Idiocracy

'Uh, it's like far.' In deze malthusiaanse waarschuwing van Mike Judge wordt de wereld in 2500 bevolkt door idioten. Ik moest qua looks denken aan het waardeloze Willy Wonka-pretpark dat een tijdje terug de media haalde. Een andere associatie is natuurlijk die met Trump. Ook in deze toekomstfantasie blijkt alles het slechtste of het beste 'ooit'. En ja, het Witte Huis wordt bestormd. Als film stelt Idiocracy verder weinig voor. Luke Wilson doet zijn best als de nitwit die per ongeluk in de toekomst belandt. Broer Andrew draaft ook op. Owen ontbreekt helaas. Het plas en poep-postmodernisme heeft qua grappen weinig te bieden. Ik denk dat de PG-film in de eighties beter was geworden. Meer tetten! Ik zal al bevangen zijn door de primitieve geneugten van het leven. 'Everybody tell me, somebody hoodoo'd the hoodoo man.'

Man on the Roof

'Wees niet ontwijkend, beschrijf de man.' Als VPRO-kind horen Sjöwall & Wahlöö bij de opvoeding. De boekjes van Beck gingen erin als koek. Het zachtmoedige cynisme past ook wel bij de huidige grauwe staat van links, denk ik nu. Zweden als pijnlijk Gidsland? Een adaptatie van S&W had ik nog nooit gezien. Deze nogal degelijke bewerking van De verschrikkelijke man uit Säffle voldoet aan de verwachtingen. Gedeprimeerd en huiselijk, met een fijne opvliegerige synth-soundtrack. Beck belandt al in een intern conflictje. Een politieman die zich iets te fanatiek tegen de interne uitwassen keert. Het onderzoek gaat op het gemakje, er is tijd voor droogkloterige ambtenarij. Uiteindelijk moet Beck op zijn instappertjes toch dat dak op, en hij is niet de enige. 'Heb je een vergunning voor dat wapen?'