maandag 1 augustus 2016
Moonstruck
'Could you kneel down?' 'On the
floor!?' Cher staat haar mannetje. Ze zou bij mij zeer hoog scoren in
een lijst met best acterende muzikanten. Ook in dit uiterst gemoedelijke
niemendalletje blijft zij wél op de been. En da's knap, want ze heeft (later) niemand minder dan Nicolas Cage tegenover zich. Hij blaast
iedereen weg, als de Italiaanse bakkersknecht met Freudiaanse
handblessure. Zijn haar zat zelden slechter. En dat wil wat zeggen!
Vandaar zeker dat ie zijn pijn vol opera-a-a-a's uitschreeuwt. Terwijl
de maan door de bomen schijnt, raakt een stel Italo's bevangen door
Amore en de kerstsfeer. Oude mannen aan de wandel met diep
gedecolleteerde maîtressen. Hun eega's met toevallige voorbijgangers. En
Cher... Die gaat trouwen. Met een goeiige kerel, een big baby. Meer
verstand dan hart. Maar dan komt ze diens broer tegen... Zo'n soort
relatie-tombola komt recht uit een Woody Allen-film. Al zijn de
wisecracks wel wat minder. Toch valt er genoeg te glimlachen om de bekende
New Yorks-Italiaanse stereotypen, de winkeltjes, de Big Night-vibe.
Krenterige pa biedt aan het huwelijk te financieren, zodra hij merkt dat
het er níet gaat komen. Blijft de vraag staan: waar is Christopher
Walken? Die had hier fijn kunnen schmieren. Met de ogen half toegeknepen
kan Vincent Gardenia gelukkig zijn dikke versie voorstellen. 'Everything
is temporary.'
Labels:
films uit de jaren '80,
Norman Jewison
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten