'Je ne sais pas que je suis.' Een film die ternauwernood overleeft op zijn Scandinavisch. Net genoeg stiltes en depressie om het al niet te nep te maken. Een schizofrene dame wordt door haar zus en zwager meegenomen op een reisje. We leven in de filmrealiteit dus haar geestesziekte is herleidbaar naar een Trauma (en een bemoeizuchtige moeder). Minpuntjes, maar de hoofdrolspeelster treft de schichtigheid van de psychiatrisch patiënt goed. Gebogen gaat zij door haar leven. Het scenario houdt het helaas niet bij familie, er moet een hele bus vol Deense flat characters mee, en op het laatst ook nog een allochtoon om alle vinkjes af te tikken. De film graaft zo haar eigen graf (voor een egel). Zij kijken, wij kijken. Naar de Ander. Makkelijk zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten