Summertime

Met wie moeten we nu het meest medelijden hebben. De alleenstaande middelbare man zonder liefdesleven, of zijn tegenpool, de eeuwige 'spinster'. In het laatste geval lijkt het meer een kwestie van niet durven dan niet kunnen (krijgen). Dat is dus eigenlijk extra zonde. Je bent het sterke geslacht of je bent het niet. Niet echt een gangbaar onderwerp, en dat maakt deze Summertime-romance van David Lean best aardig. Het uitgangspunt mag dan dapper zijn, de uitwerking is wel erg traditioneel. Alleen die setting al. Venetië. De stad waarin Bouquet-reeks-droompjes tussen de zon en het eindeloze water erg gemakkelijk bloei komen. Katherine Hepburn staat te popelen. De secretaresse (zonder bril!) is helemaal in haar uppie op Grand Tour. Maar achter haar Super 8-camera (helaas zien we die beelden niet) schuilt de pijn. Hepburn heeft aan een paar blikken genoeg om een hele wereld aan onvervulde verlangens te suggereren. Niemand om eens een vriendelijke por te geven, op een zwerfknaapje na. Zo sip! Maar dan verschijnt daar dus het langverwachte Clooneske espresso-wonder, en begint het warmbloedige en sentimentele gedeelte van de film. Meteen wordt het minder. De film durft de bindingsangsten van het Hepburn-personage niet écht te benadrukken. Niet de intensiteit van een Brief Encounter, dus. Wél een lieve fantasie.