Jezelf
spelen in een lichtjes gefingeerde autobiografie, dat is iets voor
teenpoppers, of de allergrootsten. Jazzlegende Dexter Gordon torent hier
letterlijk en figuurlijk boven iedereen uit, of hij zijn 'axe' nou in
handen heeft of niet. Wat heeft die man een (sa)X-factor zeg. Ik moest
enigszins onnavolgbaar zelfs aan Stromae denken. Zelfde guitige gezicht,
zelfde theatrale 'hier had ik altijd al moeten zijn'. En wie wil er nu
niet in het Parijs van de fifties zijn? De Blue Note club, de
hoogtijdagen van de jazz. En voor de Afro-Amerikanen ook eindelijk
waardering voor hun 'all-negro unit', weg van de 'all pink'
bovenbaasjes. De 'oude' Gordon schrijdt als 'the Dale' door de film.
Sloompjes sprekend, duidelijk in aftakeling. 'Geef me er daar ook één
van', zegt de alcoholicus als een man voor hem aan de bar na een stevig
drankje is omgevallen In den vreemde heeft de muzikant behoefte aan een
'persoonlijk assistant', en daarvoor is Cluzet de geroepen man. Ik
verwarde de Franse acteur even met De Niro Misschien begon ik van al die
sterren sterretjes te zien. Herbie Hancock, Wayne Shorter en Martin
Scorsese flitsen ook nog langs. De laatste heeft een hilarisch
doorgesnoven cameo, met de energie van Steve Jobs. Tegen die tijd komt
dat wel als geroepen. Tavernier hield véél van zijn
hoofdrolspeler. En geef 'm eens ongelijk. 'Happiness is a nice wet
Rico reed.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten