Een
man aan de rand van een nachtelijke snelweg. Gevaar schiet langs. Het
is een plek waar je alleen belandt als je volkomen gedesoriënteerd bent.
De ultieme moderne noir-plaats, eigenlijk. Erg Lynchiaans ook. Les
Salauds lééft van onduidelijkheden. Voorbij de puzzel. Dit is kapot en
intens modernisme. Broeierige seks, vlekkerige huiden. Iedereen gaat
door pokkedalen. Zeerot Vincent Lindon keert als een moderne Jean Gabin
terug naar de schaduwhaven die het landleven heet. Zijn beste vriend
heeft zelfmoord gepleegd. Misschien weet zijn echtgenote (tevens de zus
van de kapitein) hoe het zit, maar zeggen doet ze dat niet. Natuurlijk
niet. Een dochter van de overleden man is fysiek, psychisch en vooral
seksueel toegetakeld. Het damesschoenen-fabriekje van de familie lijkt
ook op sterven na dood. Ik zat eerst nog op dat dwaalspoortje, dat het
vooral een zakelijk conflict zou zijn geweest, iets politieks desnoods,
net zoals het even onnavolgbare La Sentinelle. Maar wanneer de kapitein
in een duur appartement gaat wonen, en hij de rijke onderbuuf binnen
no-time – maar netjes mét condoom – weet te neuken, is het duidelijk.
Deze film wordt een vunzige slag. Wie weet wat, en waar begint de
wraak. En als in het slotbeeld ineens een deuntje onder disco-lampen
dreunt, valt wat laat het kwartje. Claire Denis. Altijd kwaliteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten