Ouders. Uiteindelijk gaat het
daar toch altijd weer om. Afwezige vaders. Dwarrelende moeders. Gezien
door de ogen van het kind. Zelf wellicht ooit ook ouder. Maar
onvermijdelijk ergens ook voor altijd kind. Familiethematiek mag je de specialiteit van
Koreeda noemen – om niet te zeggen zijn enige thema – en het verveelt
nog steeds niet. Het zal de diepgewortelde herkenbaarheid zijn.
Toegegeven, Like Father, Like Son bevatte wel net dat scherpe
arm/rijk-randje extra. Wierookbedwelming vormt hier soms een valkuil. Maar
tijdens het eerste kwartier van Our Little Sister zat ik gewoon bijna te
janken. O Japan! Treinen, bossen, en lieve meisjes. Maar ook rituelen.
Een zekere hardheid die eigenlijk heel aangenaam is. Zou ik stiekem
conservatief zijn? Koreeda zwiert weer richting het hinterland. De
muziek tingelt á la Hisaishi (of Debussy) en daar in het groene, groene
knollenland vindt een drietal meiden een nieuwe, kleine zus. 'A cheery
girl'. Zij mag mee naar de 'dorm', nu
hun aller vader is gestorven. Elk van de oudere zussen is een fijn
typetje. De boylover met de booze, de dwaas met de eigenzinnige
kookkunsten. Zelf ga ik natuurlijk voor het moederlijke meisje. Tough
love. Strenge wenkbrauwen en paardenstaart. Zij durft als enige haar
stem te verheffen tegen de ware moeder. Diepe buiging, een kleine zucht
en een 'cheers' met umeshu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten