Kolere straat, in een kolerebuurt
van Istanboel. Slechte boel dus. Uitzichtloze ellende met je boys de
slumdogs. Het eerste half uur zat ik echter op een totaal verkeerd
Ciplak-spoor. Waren het de felle kleuren? Of toch de vrolijke
trommelmuziek en al dat progressieve naakt? Maffe taferelen genoeg:
smijten met een kat om een tapijtje te jatten. ('Ik kan 'm wel naar de
sterren gooien.') Een brave kapper – in de berber salonu – leert zijn
knechtje scheren met behulp van een ballon. Als ie knapt, zwaait er wat!
Maar vrij plots verduistert de film. Het langharig tuig dat de hood
overneemt, moeten we wél serieus nemen. Net zoals de zonen van de
barbier, die in twee totaal tegengestelde richtingen opgroeien. De ene
wordt travo, de ander Godfather. Of nou ja. Hij poogt. Tegen die tijd raakt
de lol er vanaf, en wordt de extravaganza gedempt voor een wat
schematischer verhaal. Drugs, moord en hoeren beginnen te domineren. Dat
laatste kan onmogelijke een verrassing heten, in een Turkse film... En
altijd staan er weer vieze mannetjes tegen de ramen gedrukt. De
Godfather-gozer ziet zijn ambities gefnuikt in de armen van een dame met
pruik. ('Vijftien seconden, een nieuw record!'). Zijn gebroken hart kan ook
met lijmsnuiven niet meer worden geheeld. Het onversneden melodrama
loopt vast als de levens van de jongens. Pa haalt het tapijt van de
muur, en vindt de littekens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten