Lege
kamers, volle harten. Het serene spel van Ozu. Er valt een pracht van
een koffietafelboek te maken van de kamer-shots uit An Autumn Afternoon.
De diepte is iedere keer weer onwaarschijnlijk. Het lijkt soms wel
Vermeer. Of gewoon een kijkdoos met ontelbaar veel laagjes. En alles in
glorieuze, volle kleuren, want dit is er een uit Ozu's laatste 'moderne
tijd'-periode. Inhoudelijk verandert er niets. En wie verwacht dat ook?
Elke film van Ozu vertelt hetzelfde. Wederom een weduwnaar, een paar
kinderen, oude vrienden en nóg oudere leraren. Net als de seizoenen,
verstrijken de levens. In die eeuwige cirkel gevangen in een rechthoek.
De mooiste scene is wat mij betreft de volgende. Pa en zoon gaan 'op
café' – er wordt idioot veel Sontory gezopen! – en ze peinzen samen over
de uithuwelijking van de dochter. (Die het daar overigens wel mee eens is.)
Pa en zoon zijn niet zomaar in dat café, maar juist daar omdat de
bardame op de gestorven moeder lijkt. Niet dat haar dit verteld is. Of
dat zoon het ziet. Maar pa ziet het wél. En hij zoekt dat kleine mentale steuntje
in de rug. Een echo van het complete gezin. Een laatste. Want vader
eindigt alleen. Zoals hij vreesde, maar ook wenste. En in het laatste
shot, loopt hij de kamer níet uit. Hij blijft zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten