'We don't want
to over-emphasize on empathism'. Vorig jaar voor het eerst in
mensenheugenis een jaartje overgeslagen met 'Woody'. Café Society kreeg
wat betere recensies dus ik moest eraan geloven. Steve Carrell is de
meest hoopgevende naam, en hij blijkt oké als George Clooney-achtig
movie producertje. Woody trekt namelijk net als de Coens naar LA, waar
hij zich duidelijk minder thuis voelt. De film neemt 'het wereldje' op
de hak, maar doet zelf ook niet veel meer dan shallow namedropping.
Terwijl in die prachtige motels toch een Fante-verhaal ligt. Iets met
een jonge scriptschrijver die bevangen raakt door de gevaren van de
filmhel... Woody houdt het bij eenvoudige romantiek, zelfs zijn
voice-over klinkt blasé. (Alsof hij zijn mond vol matzes heeft.) Geen
postmoderne geintjes. Zelfs geen zelfverwijzingen. 'Take the money
and... go'. Dan komt het dus op de sterren aan. Een achteloos ravissante
Kristen Stewart doet haar best, met een schorre Scarlet-stem. Spetteren
doet het echter niet met Eisenberg. Het simpele dubbelspel wordt
gecompleteerd door Carrell, ten minste, voor zolang het duurt. Voor de
meeste lol zorgen de anti-semitische grappen met een joodse twist. 'You
guys are moneylenders'. 'No, we control everything actually.' Pas in het
laatste shot weet Eisenberg het gezochte gevoel over te brengen.
Eenzaam in de Gatsby-massa van het eeuwige fuif.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten