'What is this piece you are doing anyway?' Lekker arty thriller, die ook
letterlijk in de kunstscene speelt. Altijd een goede locatie voor
vreemde spiegelingen en dissonante wereldbeelden, denk maar aan het
vergelijkbare Nocturnal Animals. Galerieën zijn plekken waar van zowel
de beschouwer als de maker een verhoogde sensibiliteit wordt gevraagd,
een aanscherping der zintuigen, die snel door kan slaan. (En dat hier
natuurlijk ook doet!) Vaagjes begint er meteen al dreiging van de hond
uit te gaan. Naast dat beest, speelt de film met nog meer huiselijke
horrorclichés, zoals de douchescene, en het appartement in verbouwing.
Het Heim wordt unheimisch, en dat op eigen verzoek! Staat die
bank trouwens nog wel op de vertrouwde plaats? De eigenaar van alle
spullen is een kunstenares die zich bezighoudt met pseudo-narcistische
projecten. De smartphone van de passant wordt op de museummuur
geprojecteerd. Ze móet wel nu de artiest niet langer zichzelf kan tonen
(dat had Tracy Emin immers allang gedaan). De reeksen van re-enactments
waarmee de artieste haar werken vult, worden langzaam Kaufmanesk echt.
Lynch had vast voor Widows' Peak als titel gekozen. Iedere safe space
lost op. De noiry spanning dijt uit: een heel leven raakt besmet, dan
meerdere levens, en tot slot de hele omgeving. 'I fear S' ('I fear us'?)
Sinister.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten