Center Stage

'Film no longer available.' Fictie wordt feit wordt fictie, in dit hartverwarmende eerbetoon aan de Chinese steractrice Ruan Lingyu. Het moet de ultieme l'art pour l'art zijn, films over films. Hoe meer meta hoe beter. Center Stage weet er raad mee. Maggie Cheung speelt haar grootste voorganger, de tragische diva van begin jaren dertig. 'Zou je er zelf ooit een einde aan maken?', vraagt de regisseur aan Maggie. 'Alleen om mezelf, nooit om anderen.' Inderdaad, Center Stage is docu, filosofie, interview en melodrama ineen, en na handenvol scenes volgt steeds, zoals vermeld, 'originele film kwijt.' In het leven van een ster komen, net als bij de bestseller, de lijntjes van de tijd en diens geest samen. In het geval Ruang gaat het om de opkomst van massamedia, en de communisten. China moderniseert, terwijl de traditionele samenleving zich nog met anderhalve been (en een sleep) in het jaar nul waant. Het leidt tot paranoia, concurrentie en misère. Ruang verwordt tot haar rollen. Ik moest aan de trage klasse van Edward Yang denken (misschien omdat er een groepsfoto wordt gemaakt). Elke 'echte scene' is magisch, een ruisend fragment upgedate met moderne muziek, als een flard van een droom. In Ruangs leven ligt het geluk (vervaarlijk) op de loer. Zelfs een grotemensenfilm kan grootse mensen niet begrijpen. Socratisch. 'Only foolish people cry.'