The Not Dead

'I went through quite a few unpleasant times.' Drie veteranen uit drie verschillende generaties delen hun nachtmerries. Uit drie verschillende oorlogen, dat spreekt vanzelf, want elke paar jaar wordt er weer een nieuw akkefietje opgeklopt, en sneuvelen jongemannen voor het Grote Niets dat het Grote Geld heet. Nooit geweten dat er ooit een oorlog woedde in het protectoraat Malaya, maar de oudste van de drie aanwezigen weet het maar al te goed. Verbaasd staart de PTSS-lijder naar zijn tranen, die maar blijven vallen. Zijn kompanen in gedwongen crime, 'bezochten' Bosnië en Irak. Plekken waar de gruwel en de lijken enkel gruwelijker lijken te worden. Al is dat ook een kwestie van beeld-vorming, met meer camera's, kreeg het publiek een pregnanter besef van ellende. Tot een verandering in militair beleid kwam het uiteraard nimmer. De tv zorgt er daarentegen wel voor dat veteranen thuis minder begrip kregen dan voorheen. Weg heldendom. Het voetvolk rest slechts grove vragen en meewarige blikken. De gekke oorlogen van Blair en co worden hier poëtisch begeleidt door strofen van Simon Armitage. Het geeft af en toe een wat te esthetische draai aan het geheel. Gelukkig (met duizenden aanhalingstekens) zijn er die bittere beelden. De kwaal van het nationalisme woekert door. Zal het deze eeuw beter worden? 'I feel guilty for being there, in a way.'