woensdag 20 juni 2012
La Mirada Invisible
Wat
is er aan de hand met de Argentijnen? Normaal toch het toonbeeld van
warmte, maar dit filmjaar op de Grunberg-toer. La Mirada Invisible is na Post Mortem al de
tweede die me sterk aan onze broodschrijver doet denken. Kennelijk is de
tijd gekomen dat men cinematisch de confrontatie met engerd Peron
aandurft. Hier met speech-beelden benadrukt in de aftiteling. (En ook
voor de hand liggend symbolisch in de film zelf.) Het hoofdpersonage is
de ongereptheid zelve, een typisch film-spinstertje, jong, het haar in
een knot, rigide, lerares (al is het geen piano), en bound to get raped.
Zeker in de eerste half een heerlijk neurotische rol, nagels vijlen in
de trein, en dwalend door de dure elite-school, waar jongens en meisjes
in die goeie pseudo-fascstische Peron-traditie worden gedrild. De roman
waarop de film werd gebaseerd heet niet voor niets 'Moral Sciences'. Weg
met de subversieve elementen die als een kanker door onze samenleving
metastaseren. Ondertussen ontwaakt de lerares heel voorzichtig
seksueel, bewondert de broeierige jeugd, waaronder een Cillian Murphy
look-alike, ondertussen schuilend in wc-hokjes, en steeds een intiem
stapje verder gaand. Tot deze kleine erotische spelletjes als een
boemerang terugslaan, en het einde weer als gebruikelijk in keiharde
vernedering en geweld ontaardt. Jammer eigenlijk, want juist in de
scenes nét ervoor, die zich op het snijvlak bevinden van 'is het nou
teder of fout', is de film erg goed. Let bijvoorbeeld op de scene waarin
een Marc Marie Huijbregts-achtige hogergeplaatste aan een lolly
sabbelt, en het leraresje er ook een aanbiedt. (Als twee ondeugende
leerlingen.)
Labels:
Diego Lerman,
films uit de jaren '10
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten