zondag 24 juni 2012
Moneyball
Uiterst
matte vertoning, en de meest overschatte film van het jaar. Doet wel wat denken aan die film over Clough - gehaat
figuur brengt vernieuwing in conservatieve sport - maar Moneyball mist
het plezier. Daarentegen zet het in op een persoonlijk drama van een
mislukte carrière én huwelijk, maar eigenlijk botst de ernst daarvan met het
hoofdverhaal. Sport is daar niet serieus genoeg voor, of het script
werkt gewoon niet... Misschien is het probleem wel dat het concept
Moneyball werd bedacht door een excentrieke security guard in een
fabriekje, maar pas werd uitgevoerd door een betrekkelijke normale “TD”.
Die wordt hier gespeeld door Brad Pitt, zongebruind en gegeld, maar
géén Jerry Maguire (een véél leukere film.) Zijn kompaan is Jonah Hill,
als economy-graduate en de numbercruncher (met de formules en ideeen van
een ander dus.) Jonah Hill vond ik altijd leuk in bijrollen, maar hier
valt hij in een grotere rol prompt door de mand. (Al lijkt dat ineens
een basketbal-term.) Hij ziet er kolossaal uit (ik hoop dat ie een fat
suit aan heeft) maar brengt niks. Geen charme, geen chemie met Pitt. Hill
nipt alleen maar twijfelend en muizig aan zijn koffie. Zelfs de
cijfertjes worden niet al te begeesterd met voorbeelden geïllustreerd.
Nee, Moneyball is maar in één passage echt leuk. Als Hill en Pitt hun
nieuwe plannen introduceren bij de adviesraad, een verzameling
oud-spelers. Zij zijn vanzelfsprekend verbijsterd én woest. Hier voel
je het gevecht van Van Gaalse kunde en wetenschap versus Cruijffiaans
orakelende idioten die spelers beoordelen op het vriendinnetje dat ze
hebben. Ugly = lack of confidence. (In plaats van loyaal en
betrouwbaar.) De meest agressieve opponent is een Huub Stevens
look-a-like. Dat past precies. PS Hoffman daarentegen, die met
gemillimeterd har de coach speelt, krijgt in dit scenario niet eens één noemenswaardige
scene....
Labels:
Bennett Miller,
films uit de jaren '10
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten