'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig stelt dat nog heelwat voor. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van ouderwetse levensverinnerlijking op moderne (externe) resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar het evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker een leven lang wonen. 'God, wat is het hier stil!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten