'Ik weet dat het een leugen is, maar ik moet het zien.' Miyazaki geeft ons de kans om een metafysische mindfuck over fascistische parkieten te zien. Alleen daarvoor al moeten we onze hoed diep afnemen, hopende dat onder die hoed geen reigerhoofd tevoorschijn komt. Natuurlijk profiteert Miyazaki tegenwoordig van het welwillende 'het zal zijn laatste zijn'-effect. The Boy and the Heron is verre van zijn beste. Daarvoor is het verhaal te lukraak. Op 'passage'-niveau werkt de chaos wél. De jongen reist richting styxiaanse onderwereld, en ontmoet daar een roodbehoefddoekte revolutionaire, die de bóvenwereld gaande houdt. De cute warawara-wezentjes zijn er voor de kinderen. De onderliggende platoonse symboliek voor de connaisseurs. Zo aandoenlijk. 'Deze leugen is waar.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten