'Het is nog beter dan echte benen.'
Een sterk verhaal van alledaagse gekte, laat dat maar aan Marco Ferreri
over! Met een scootmobiel voelen oude mannetjes zich weer helemaal Easy
Rider. Ultramoderno. Ik speurde nog een tijdje naar een Franco subtekst
(Where's Wally in Spanje), maar vermoed dat de bejaarden het prima zonder hem
konden stellen. Fools uit laatste bravoure. De hoofdpersoon woont al
klagend, steunend en, naar eigen zeggen, niet meer zo goed benend, bij
zijn hysterische familie in. Hij is niet de enige. Madrid eind jaren
vijftig, dat betekent inpandige boerderijdieren, een inpandig kantoor, en
inpandige opa dus. Umberto D, zonder sociaal neorealisme, mét familie,
maar net zo eenzaam. Zelfs het gewenste vleugje tragiek komt nog
tevoorschijn piepen – al blijft dit verder een banjokomedie, vol
bunueleske invalidehumor. Bij een overduidelijke debiel: 'Je zou het
niet zeggen, maar hij is een beetje raar.' Bij zoonlief de advocaat:
'Mira los textos legalos!' 'Ik heb mijn bril niet op.' Laatst liep (!)
ik zelf door een winkelcentrum, toen een winkelbediende een stokoude
dame nariep: 'mevrouw u vergeet u rollator!' Als je dat óók grappig
vindt, heeft El Cochecito heel wat te bieden. Wanneer ik volgens
de maatschappij niets meer ben, laat me dan in elk geval slachtoffer
zijn. 'Je kan er je hele leven in blijven zitten.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten