zondag 7 augustus 2022
El Perro que No Calla
Van een eenzame hond naar de eenzame mensheid. Alleen samen. Het Argentijnse zwart-wit wondertje El Perro que no Calla schiet allerlei kanten op - en na even nadenken blijken het toch steeds de goede. Het mooiste moment is de plotselinge, hartverscheurende animatie die de eerste fase afsluit. Daarna wordt het alleen maar modernistischer. Ik moest aan Faulkner denken. As the dog lay dying.
Labels:
Ana Katz,
films uit de jaren '20
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten