Zompige zelfdestructie in een verschrikkelijke zomer. Lucrecia Martel doet haar naam eer aan met deze intense film. De eerste scene van decadent alcoholisme zet de toon. Die Argentijnen zijn normaal wel van het knuffelige, maar het kan ook doorslaan in totale beklemming. Een disfunctionele familie spendeert een vakantie aan de Boliviaanse grens. Alles dat niet uitgesproken wordt, wordt verdronken. Te jonge meisjes die naar te oude mannen kijken en omgekeerd. Blote ruggen, open wonden. Het deed me denken aan Archipelago, zonder dat er hier nog enige schone schijn resteert in klasse en afkomst. Alles brandt. Op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten