'Ik ben schrijver. Díe schrijver.' Nederland verdient meer films in kaurismakiaans zwart-wit. De privé-detective die hier halverwege opduikt kan zo bij de Leningrad Cowboys. Hollandse clichés zijn er vanaf het begin, de godverdommes vliegen na drie minuten al in het rond (op de tieten is het langer wachten). Er wordt ook vrijwel continu uit de bruine fruitschaal gesnoept. Toch heeft de film ook smaak, dankzij een pianistische soundtrack van niemand minder dan John Zorn. Een strakke Nederlandse film betekent ook: fout gerommel met een minderjarige. 'Wil je neuken? Wil je niet neuken?' De serieuze kern van het plot draait om een verwisseling. De ene schrijver zijn “dood” is de ander zijn brood. Alle lijntjes komen als een slecht boek bij elkaar. Goed? Neen, grappig? Absoluut. 'Stelletje boekenwurmen!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten