'Let's
save Australia, don't wanna hurt no kangaroo.' Een bewussie was het
niet geloof ik, maar feit is dat in deze postnucleaire dystopie enkel
Australië 'leefbaar' is, en dat voor nog slechts enige maanden. 'Hoe
krijgen we die 400 flessen port dan op' grappen mannetjes in een café.
On the Beach schiet heen en weer op alle vlakken. Zelfs de boot keert
om, maar daarover zo. In de kern is On the Beach natuurlijk wél serieus,
en een pacifistisch pamflet. De ensemble-cast wordt aangevoerd door
Gregory Peck, als Amerikaanse kapitein die thuis nog een gezin heeft
zitten. Als thuis nog bestond. Ava Gardner doet een Amy Winehouseje in de rol van
zijn love interest: drank en branie. 'Als die oorlog niet had
plaatsgevonden had ik alle trucs uit de kast gehaald.' Nu houdt ze zich
in. Gewoon twee mensen,
seeking a friend for the end of the world.
Anthony Perkins en Donna Anderson spelen het jongere stelletje, dat nog
veel meer te verliezen heeft. (Een baby bijvoorbeeld, die door Perkins
de fles wordt gegeven in de openingsscene) Dat soort details geven de
film een opmerkelijke volwassenheid. 'It's like watching a French movie'
grapt men zelf ergens, als er weer eens een pets op de billen wordt
gegeven (een running gag). Halverwege de film vertrekken de mannen op
missie (met een onderzeeër) maar ze hebben Het Grote Niets snel gezien.
Bij terugkomst kan de oude Fred Astaire eindelijk schitteren. In een
racekarretje! Wispelturig, raar en lief. Asimov + (levens)lust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten