Ga
toch koken mens, zei Pimmetje. En deze Tracy/Hepburn komedie lijkt het
met hem te zeggen. Wat heb je aan een slimme vrouw met
een grote waffel als ze geen wafels voor je kan bakken? Niets! Dat ís
simpelweg geen vrouw. (Zo wordt het hier letterlijk gesteld.) Een beetje
pijnlijk is het allemaal wel, omdat Katherine Hepburn het eerste uur
van de film wél een succesvol journalist 'mag' zijn. Connecties in de
allerhoogste kringen, prijzen, 100 talen sprekend. Een echtgenoot past
eigenlijk niet in het leven van deze workaholic, maar toch dient zich
daar Spencer Tracy aan, als eenvoudig sportjournalistje. Hij snapt niets
van politiek, zij niets van de regels der honkbal. (De film laat zich
de kans niet ontgaan voor een paar honkbal-innuendo's.) De opbloeiende
romance tussen de twee mag niet al te geloofwaardig zijn, amusant is het
wel. De dame weet wat ze wil, de man weet niet of ie moet vluchten of
blijven. (Hij krijgt lieve bitchy telegrammetjes 'here's your hat,
what's the hurry', als hij 'm is gepeerd, nadat Hepburn hem heeft besprongen.)
Tracy is de conservatief die eerst wil trouwen. Hepburn gaat erin mee,
maar dan moet het wel méteen. In het tweede uur ontspoort het
bliksemhuwelijk. Tracy is met zijn eeuwige goofball hats aandoenlijk (en
begrijpelijk) ongelukkig, want overbodig. Je hoopt dat ze elkaar
halverwege kunnen vinden. Maar nee, Hepburn moet de keuken in.
Point Blank!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten