Provocateur
pur sang Bertrand Blier is me er eentje. Hij zet hier de hele Franse
cinema te kakken – Truffauts
Jules et Jim voorop – om uit te komen op...
een heel erg Franse film, die 'm ook nog een Oscar opleverde. Het is
nauwelijks te geloven. Depardieu en '
Coup de Tête' Dewaere zijn
hilarisch op dreef als twee niet al te snuggere mannen. (Intellect,
inclusief IQ-tests is een themaatje.) Depardieu heeft zijn eígen vrouw
(Laure) aan Dewaere opgedrongen (oeh la la) om haar van een depressie af
te helpen. Ze moet gewoon bezwangerd worden, denken de mannen, maar
lukken wil dat niet. En de vrouw zelf? Die zwijgt en breit, in een
parodie op het brave huisvrouwtje dat gewillig met zich laat sollen.
(Blier laat geen al te hoge pet op te hebben van de vrouwen.) De
allerbeste sequentie draait om Mozart. Jawel! Depardieu houdt de beste
film-rant ooit over de Salszburgse meester, en overtuigde ook mij bijna
van diens klasse. Na het concerto volgt een knip, en mag de vrouw alsnog
op de voorgrond treden. De mannen zijn met hun dametje (en een heel stel
hormoongedreven 13-jarige jongetjes) op zomerkamp. Alle
Meilleure Façon de Marcher-alarmbellen gaan af. En niet voor niets. Het slimste jongetje
van het kamp blijkt ook de enige die vrouw weet te verleiden. Geen kind
in de buik, dan maar een kind in... Ach ja... Leuke film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten