'Goede werker, maar geen beste spreker.' Zelden heb ik mijn zwijgende vader zo enthousiast gezien. Natuurlijk, hij was net naar Japan geweest, maar het blijft cinema. Meestal haakt ie na half uur af met de woorden 'genoeg indrukken'. Het helpt dat er in deze Wenders goes Ozu een uur lang gewoon niks gebeurd. Een stille man poetst de toiletten van Tokyo en hij doet op de wijze die de Westerling zo dol maakt op Japan. Meticuleus en melancholisch. Opvallend: hij reist niet met het OV, hij verplaatst zich per bestelbus. Waarin hij dan wel weer oude cassetjes draait. Ik peinsde of men had gepoogd het cassette-geluid te behouden. De oude hits – want deep cuts zijn het bepaald niet – klinken weinig stoffig. Na een uur van Japanse clichés beginnen er toch dingen te gebeuren. Een nichtje verschijnt, en daarmee een trauma. Het sterke slot slaat de film over de thuisplaat. Een kleine ontlading, als een kind zo stout je eerste sigaretje roken. 'Dit doe ik alleen vandaag, begrepen?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten