'Das ist nicht jeder Nacht.' Ouder worden, het (melo)drama. Met een titel als Sterben verwacht je geen gezelligheid, maar toch hakt het eerste kwart van de film er bruusk in. Een aftakelend echtpaar belandt op bijna Roemeense wijze in de drek. Duitsland mag dan een welvaartsstaat zijn, hun Lazarescu-achtige aftakeling is er niet minder om. En dan moeten we als kijker nog 2.5 uur... Geef die mensen een pil van Drion! Goddank switcht de film naar de zoon (een dirigent). Ineens vindt regisseur Glasner een andere touch. Lichter en tegelijk weelderiger. Als een Emile Zola pelt hij zijn familie af. Sterben is het stuk dat we vroeg of laat allemaal moeten spelen. De beste vriend van de dirigent – type onaangepaste kunstenaarsman – hééft het geschreven. En hij wíl dood. En trouwens ook af van 'orkest hoesters'. De humor van Östlund gaat hand in hand met de grootsheid van Magnolia en... Bill Fay. 'Voices escape, singing sad, sad songs.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten