'Het is slechts schijn en zielige mystificatie.' De film denkbaar, denkbaar de film. Deze Poolse surrealistische trip zou het nu nóg goed doen op IFFR. Een maalstroom van dromen, stevig geworsteld in de judeo-christelijke traditie. Het begint al op een soort dodentrein... Een bizarre locatie waar ze best de hele film hadden mogen blijven. Ook het sprookjesachtige sanatorium mag er overigens wezen. Een zoon bezoekt daar zijn gestorven vader. De tijd wordt er teruggezet, zodat je jezelf tegenkomt en iedereen voor altijd 'leeft'. Dit SF-knipoogje wordt nauwelijks uitgewerkt, want de associatietrein dendert rusteloos verder. In een oogwenk trekt de Wereldgeschiedenis aan de zoon voorbij. De decorbouwers overtroffen zichzelf in weelderigheid. Voor de waanzin onnavolgbaar wordt, komt er toch nog iets van duidelijkheid. De poëzie van afscheid nemen. Child is the father of the man. 'Ik wil feiten!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten