'Laten we naar Dubai gaan en bakken met geld verdienen.' Netflix verspreidt haar geld tegenwoordig wereldwijd. Daardoor zag ik dit jaar producties uit Japan, Nederland en India. Geen van allen bleken echt goed, maar Bombay Rose is nog best aardig. Ook in tekenfilm-vorm gaan Bollywood-films vaak over sterren. (Misschien omdat meta al het zingen wat logischer maakt?) De cameo van de Grote Filmacteur kondigt zich in elk geval vanaf het fraaie bioscoop-intro aan. De schilderachtige (letterlijk, dus eigenlijk geen -achtige) overgangen zijn fantastisch. De modellering van de vage poppetjes heel wat minder, om niet te spreken van knullig. Mijn tip: gewoon naar de achtergronden kijken. In bloemenstad Bombay hosselen jong en oud voor hun centjes. Kinderarbeid en vrouwenhandel maken haast achteloos deel uit van de dagelijkse realiteit, wat de pijn ervan juist benadrukt. We zien hoe een kruimeldief met een afwezige sjeik om een danseres strijdt. Een straatkind krijgt Engelse les van een oude dame - zelf ooit een ster. Wanneer ze samen door het street life wandelen, verandert de stad letterlijk in het verleden. Zulke geintjes dus, in een film die eigenlijk heel serieus is, als een stadsportretten-serie van de VARA. Het leven is geen ponykamp, en ik denk dat Indiase films dat stukken beter durven weten dan Westerse. 'Beloften kosten niks.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten