Minari

'This is the best dirt in America.' De Koreaanse variant van The Grapes of Wrath, met in de hoofdrol 'Tom Jo', een Koreaanse boer die het koste wat kost wil maken. Hij vertrekt juist uít Californië, om samen met het gezin in the middle of nowhere te gaan wonen. Arkansas blijkt gedoemd land van godsdienstgekken, maar het is altijd nog beter dan 'kippen seksen'. (Tussen haakjes, je kunt beter een mannetjeskuiken zijn, want dan is je miserabele leven ten minste meteen voorbij.) Heel metaforisch worden die kiekens verder niet, sterker nog, de film had wel wat meer bij de kinderen van het gezin kunnen blijven hangen. Echt harde keuzes maken de regisseur en scenarist niet. Aardig wordt het vooral met de komst van oma, een botte, vrolijke 'tante', die de geur van Korea naar het huis brengt. Zij is de eerste die buiten wortelt, dankzij het Minari-plantje. In diezelfde buitenlucht worden de plaatjes van malickiaanse natuur begeleid door dito strijkers. De film werkt echter tóch het beste binnen, in het gezin, met de conflicten van vader en moeder, die eigenlijk ieder een andere kant met hun leven op willen. Ook deze lijn wordt echter maar matig vastgehouden – omdat een lokale salinger-achtige Korea-veteraan eveneens nog wat aandacht moet krijgen. Koreaanse subtiliteiten, afgewisseld met Amerikaanse melodramatische trucs, het mengt allemaal net niet. 'Loud is good.'