Pig

'Have you heard anything about a pig?' De jaarlijkse Cage-waanzin, denk je dan. Mispoes (of misvarken, letterlijk.) Pig blijkt vanaf de intiteling al een duistere, stemmige film. Daalt af in het zwarte woud van Portland. Sprookjesachtige ritselingen. Nicholas Cage leeft als kluizenaar in die bossen met zijn geliefde truffelvarken. Zijn enige contact heeft hij met een sjappie die een dure sportkar rijdt. Hij brengt het gedolven goud naar de Grote Stad. Uiteraard raakt de zoeker kwijt, dus moet Cage zijn cassette revival achter zich laten en als Wreker terug onder de mensen verschijnen. Even wordt de film dan te gewelddadig, fascistoïde in plaats van galant morbide. Goddank herstelt zich dat vrij rap, en zitten we op het delicate terrein van Jeunet en Caro. Ja, af en toe is de film echt zo goed! Cage's rariteiten worden in evenwicht gehouden door natuurschoon en slow food. Natuurlijk spelen er wat vader-issues en concretiseert het verleden zich dromerig. De parvenu en de kluizenaar komen tot elkaar dankzij hun McPiggin. De soundtrack knort zachtjes mee. Schrille snaren en een fraai moment van onscreen 'musiceren'. 'Sounds nice.' De film dist conservatisme door ouderwets romantisch te doen – wat tegenwoordig ook best conservatief mag heten! Een mooie opheffing, kort en scherp als een proustiaanse herinnering. 'Making the familiar feel foreign.'