'Geen onnodig applaus.' Takeshi Kitano zal ons een geweldig oeuvre nalaten, gemaakt tijdens een leven vol bizarre uitspattingen. Over het laatste horen we in het Westen weinig. Dat zal door deze biopic niet veranderen. Wel maakt hij een cameo appearance, natuurlijk. De oude tics zijn gebleven, de ouderdomsvlekken nieuw. Vervolgens schiet de film een halve eeuw terug, naar Asakusa, het showbizdistrict van Tokyo. 'Take' gaat in de leer bij een oude komediemeester. De Japanse Wim Sonneveld. Hij kan zelfs nog tapdansen! Iedereen doet er zo aanstekelijk over dat ik het bijna wilde gaan leren. Helaas, geen leraar te vinden in de omgeving. De leraar-meester-relatie (of hegeliaans meester-knecht-verhouding) blijkt het motief van de film. De twee dineren op een plek die Hogeisen heet (beiden stellen die ook aan elkaar.) Helaas voltrekt het scenario zich opvallend sloom. Ergerlijker, de film speelt in een stripclub, maar er zijn geen boobies te zien! Een grap in stijl, en ook werkelijk een probleem. Steeds meer draait het om de plek. En nimmer om Takeshi Kitano, terwijl in diens zelf (en ander-)destructie toch een boeiende film had gezeten. Nu moddert men twintig minuten na het logische einde nog door. Historisch wellicht correct, maar filmisch totaal onnodig. Zou het Kitano's laatste verschijning blijken te zijn? 'Laat je gezicht zien als je sterft.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten