'Come on man, you watch too many movies.' Het iconische jaar 1968. Ondanks de Amerikanisering van Nederland, vergeet ik soms dat het ook voor Amerika een ijkpunt was. Protesten en politiegeweld gingen hand in hand met de Black Panthers op weg naar de heilstaat die nooit kwam. Shaka King vertelt het verhaal van Chicago-panther Fred Hampton, en hoe hij zijn einde vond door een zwarte judas (want die titel had best omgekeerd gekund). In dit tweekoppige gehalte van het verhaal zit meteen een nadeel. Wanneer King enkel voor Hampton had gekozen, kregen we een vrij standaard biopic, koos ze alleen voor O'Neal (de verrader), dan werd het een wonderlijke psychologische thriller. Een omgekeerd Stockholm Syndroom. Helaas wil King ambitieus beiden. Wellicht was een en ander op te lossen met een vlucht naar de Third Man. Jesse Pelmons speelt in Philip Seymour Hoffman-modus de agent die de rat begeleidde. Ook hij twijfelt soms. 'A badge is scarier than a gun.' Er gaat ook veel goed. Bijna zo gritty en tegelijk even stijlvol als Scorsese zien we het gevaar. Revolutie eet haar eigen kinderen. De Amerikaanse staat kotst ze uit. Het persoonlijke wordt nooit vergeten. Beginnen de meest belangwekkende veranderingen in de samenleving op familie-niveau of is dat veel te naïef gedacht? 'At least I had a point of view.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten