One Night in Miami

'Tired? Boy, I'm energized!' Laatste najaar van mijn cinema-hobby in deze vorm, gok ik. 25 jaarlijst-films afgetrapt met een meta-fantasie over showbiz. Wat als Mohammed Ali, Jimmy Brown, Sam Cooke en Malcolm X een avondje in een hotelkamer verkeerden? Verbaal vuurwerk, natuurlijk! Toneelstukkerig op en top met veel gepingpong in steeds andere duo's. Toch voelt het lange tijd wat te lichtvoetig – om op Cassius' zijn terrein te blijven. Het boksgedeelte heeft De Palma-schwung. Drones boven het vierkante vlak. Iedereen schreeuwerig happy. Het leven dat is een grote show. Mooi man. In de hotelkamer sijpelt langzaam de Boodschap binnen. Vooral door Malcolm, uiteraard. Ik blijf gniffelen om de ongelukkige Islam-omarming. Als polemist kies je natuurlijk wat de witman het meest haat – en waar ie het meest zenuwachtig van wordt. (Maar is het iets van jezelf?) NFL-speler Jimmy Brown vervult de rol van de Rede. 'I always find it kind of funny how you light-skinned cats end up being so damn militant.' De andere drie acteren nogal extatisch, en net niet goed genoeg. Maar hoe je Malcolm ook neerzet, het blijft een fascinerend figuur, die ook in een doorzichtige film genoeg boeiende vragen oproept. Wel miste ik iedere hint richting Sam Cooke's vreemde, foute Metoo-einde. Daarvoor hield regisseur Regina King toch teveel van hem. 'I'm a bad man!'