maandag 23 augustus 2021

Cabiria

'Other hearts, other fears.' Rare jongens, die Italianen. Al in 1913 maakte Pastroni het epos to end all epi. De Libische Oorlog had het Vaderland een enorme ego-boost gegeven. Ze voelden zich ineens weer wereldheersers – Romeinen, inderdaad. Een vreemd soort nostalgisch oriëntalisme gericht op zichzelf. In een tijd dat films opnemen een weekje kostte, werkte Pastrone een dik half jaar aan Cabiria (waarin vooral Archimedes, Scipio en Hannibal schitteren). Zijn 'visione storica' is zo gigantisch dat ie bijna de hele oudheid lijkt te willen herbouwen, voor een uurtje of twee aan 'photodrama. Wat sneuvelt is alle subtiliteit. Het italianiserende van de Hollandse schilderschool, of het antieke van Vestdijk en Couperus dondert als de dakjes van tempels ineen. Neem alleen al het titelpersonage Cabiria. Zij wordt als kind door piraten ontvoerd, belandt in Carthago, en daarna? De talloze andere verhaalelementen maken het vrij ondoorzichtig. Om nog te zwijgen over de gecompliceerde, veel te belangrijke intertitels van D'Annunzio. Cabiria werd een echte filmersfilm. Het inspireerde ene D.W. Griffith. Nog zo'n fascist met een voorliefde voor foute grootsheid. Het fraaie psychedelische einde kan dit kaartenhuis niet redden. Pompeus als Mussolini, gebronsd als Berlusconi. Film en Italië gezamenlijk op in de vaart der debiliserende volken. 'Vengeance is done.'

Geen opmerkingen: