'Is je man thuis?' 'Nee'. De wegen van God, de vader, de opperman, ze blijven ondoorgrondelijk, zelfs voor zijn meest trouwe volgelingen. Neem nu Abraham, of de personages uit deze fraaie Georgische film. Een echtpaar runt een Jehova's Getuigen-kerk. Tijdens het kalme intro stroomt het volk toe, het zaaltje raakt vol, het licht gaat uit. Een mooi meta-moment, want ook de film begint op dat moment. En hoe! Na de schok volgt de rust van een parabel. Het rurale land lijkt wel een western, de corruptie evenzeer. Once Upon a Time in Georgia. En ja, daar mag u ook aan de staat van het land-film uit Anatolia denken. Zo goed is deze film (net) niet. Deels ook door het religieuze – slechts een deelgebied van een natie. Genieten blijft het wel, van rustige shots, stilte en net genoeg spanning, al flirt men met het Grote Niets. Ergens wordt het hoofdpersonage liggend in het gras minutenlang gefilmd. Geen beweging. Haast geen geluid. Ik denk dat Kierkegaard het wel zou waarderen, net als Dreyer en Bergman. Meer en meer gaat de film over het lot van de vrouw. Daar heeft misogyne God nooit wat op gevonden. Een half uurtje meer haast en de film was door MeToo-hit omarmd. Wat een ellende, wat een machteloosheid. Levenshorror uit de menselijke gevangenis. Vaderloos, zoonloos, enkel onze eigen onheilige geest. 'Wil je de toekomst niet weten?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten