donderdag 12 augustus 2021

The Cloud-Capped Star

'There is a boat but no boatman.' Regisseur Ritwik Ghatak houdt heel aristoteliaans het midden tussen Indiase Bollywood-vibes en Europese arthouse. Hier meer dan ooit, zou ik haast zeggen, want er wordt flink wat gezongen. Gelukkig wel intrinsiek gemotiveerd. Een slacker (en sitarspeler) leeft op de portefeuille van zijn familie. Hij zingt prachtig, maar wanneer gaat hij zelf nou eens uit werken? 'Shall I bring a cushion so you can ramble on?' In prachtig zwart-wit gefilmd verschuift de aandacht langaam van de dromerige harpen naar de bittere realiteit. De zelfopoffering van de vrouw. Achter de sul staat een sterke zuster. De Assepoester van het gezin. Waar de anderen klagen heeft zij geloof (in hem, in allen - behalve in zichzelf). De intellectuele vader krijgt er van Ghatak van langs, met zijn quotes van Yeats. Wat heeft het proletariaat aan civilisatie en verheffing als ze in een krot wonen zonder uitzicht op beter Wanneer het laatste restje flauwe komedie uit de film is gesijpeld, rest het melodrama. (Vader: 'This was expected!) De schoenen vormden al een leitmotief en Assepoester zij lijdt onder de grimmige Boom des Levens tot het bittere eind. Lafjes genoot ik zelf vooral van de muziek. Het improvisatievermorgen. De dromerige weeklachten met op de achtergrond treinen en rijstvelden. Kaders in kaders. 'Just look what the middle classes have sunk to.'

Geen opmerkingen: