'Es kommt from da Oben.' Dit langweilige 'sprookje' lag een decennium op de plank, omdat Leni na de oorlog persona non grata was geworden. (Al werd ze nog vaak geïnterviewd, dus wat dat nou precies waard was!) De controverse zit 'm ditmaal niet alleen in Leni zelf. Een deel van de figuranten werden uit het concentratiekamp geplukt, en tijdelijk te werk gesteld. Voor die echte Sinti-vibe. Konden ze even meemaken wat Leni dankzij haar Partij-connecties beleefde... Een herderspastorale gestut op herderiaans nationalisme. Leni speelt een 'exotische' danseres, die eerst wordt ingepalmd door een slechterik van hoger allooi – rings a bell doesn't it? – en dan door een goedmoedig natuurmens van lager allooi. Verhaaltjes annex egotrip van niks, dus. De beelden mogen er wel wezen. Het licht is altijd goed bij Leni. Wat dat betreft kon ze het beter bij natuurplaatjes houden. En dat ging ze uiteindelijk ook maar weer doen. 'Es kommt from da Oben.' Toegegeven, in de filering van de klassemaatschappij neigt de film soms naar Bunuel. Schapen versus stieren, beest tegenover verdorven mens. Tijdens de enige echt rake scene maakt de Onschuld Zelve – de herder – zijn entree in de stad. Zijn verbazing, het gelach! Zarathustra van de berg. De afdaling leidt het einde in. Mannen met messen, mannen in lange jassen. 'Leb wohl'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten