'I believe it was her heart.' Het boek was ongemak, en dat voor een afgestudeerd literatuurwetenschapper! Snel door met de film, dus. Van Marleen Gorris, onze onvolprezen (en ten lande ook wat ondergewaardeerde) grootheid. Ooit een interview met haar gelezen in een krantenmagazine? Ik niet. Met grote namen als Vanessa Redgrave (de Missus zelf) en Rupert Graves (als de PTSS' er Septimus) maakt ze een 'logische' Dalloway. De adaptatie verduidelijkt het drama. Het begint prompt met Het Trauma, de Wereldoorlog. Gorris heeft dan al een iets te grote voorliefde voor slowmotion - en dat in een film die toch psychologisch hyperrealistisch zou moeten zijn. Waar ze niks aan kan doen, is mijn eigen probleem met het verhaal. De Engelse upperclass trek ik alleen als deze wordt aangelengd met voldoende perversie, zoals McEwan dat wel deed in The Comfort of Strangers. Gorris ziet dat in, en 'bombardeert' (excusez le mot) Septimus dus tot anker. De working class scenes zijn dan ook het best. Een staaltje 'fake Hollywood marxism', waar de Gatsby-films ook van profiteren. De gouden gloed van het lijden, een arme sloeber offert zich weer eens op als wijze les voor de gegoeden. En Mrs. Dalloway? Zij blijft technisch-semantisch een dapper hoofdpersonage. Een stoffige spiegel. 'Don't talk of death in the middle of my party.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten