'Je proclaime la destruction!' Franse nadenkfilm in optima forma. Noem het de Club van Rohmer. Ook Bresson maakte zich al druk om het milieu, we krijgen best wat schokkende beelden voorgeschoteld. Het zijn de vieze jaren zeventig, toen de vissen dood aan de oppervlakte dreven en revolutie dreigde. (F.R.A.P staat er op de muren). Een Nick Drake-achtige melancholicus 'beleeft' de uitzichtloosheid van het bestaan op zijn Cobains. Als hoofdpersonage dwaalt de engel door de hel in een hopeloze zingevingszoektocht. Kleine daden van rebellie helpen niet meer. Vervreemding en individualisme botsen. Soms sardonisch grappig, vaker nog desolaat. Eén van Bressons beste, mede dankzij Kodak Eastman. 'Il faut marcher, marcher.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten