Noche de Vino Tinto

'Hoe smaken jouw tranen?' Wandelfilm die loopt op wijn. Gefilmd en gekust met de esthetiek van de nouvelle vague, vinden twee verloren zielen in Barcelona elkaar. Zij: dorpelinge met een gebroken hart. Hij: filosoof met een theorie hoe je het hogere kan bereiken. Zijn poëtische palabrotas zorgen voor een subtiel geile film. Al zwierend door de nachtelijke straten laat zij haar schild en zonnebril zakken, en haar Nico-achtige cool achter, totdat ze zelfs voor hem alléén durft te paraderen. (Wát een moment!) De dialogen verdiepen zich, tegen een achtergrond die steeds echter wordt. Zoals de film toch al verrassend modern en alledaags aanvoelt, na het barokke begin. De onderwereldtocht piekt – hoe kan het ook anders – bij het mysterie der flamenco. De slottwist doet aan Cléo de 5 à 7 denken. Zó goed is de film niet, maar het waanzinnige einde van deze onderwereldtocht schiet raak. 'Het zit in mij, en ik wil het niet vergeten.'

American Madness

'Go on, fake it, even if it isn't real.' De hoop op een sexy precode-film kan snel de (schitterende) deur uit, wanneer blijkt dat het hier om een bank draait, een financiële bank, welteverstaan. De plek die regisseur Frank Capra danig intrigeerde, gezien de bank run in It's a Wonderful Life. Vlak na de Grote Beurskrach van 1929 was dat zo gek nog niet. In American Madness – een tip van Mike Leigh - pleit Capra voor een 'liberaal' bankbeleid, gepersonifieerd door Walter Huston, bankdirecteur van de Kleine Man. Geld moet circuleren, vindt hij, en niet worden opgepot in aandelen voor de Hoge Hoeden. Zo bezien heeft de film nog altijd relevantie (en wat zegt dát?). Binnen is het nu, maar buiten is het 'eeuwen' geleden. Capra was minder progressief wanneer het om vrouwen en buitenlanders ging. En de schurk, blijkt een bleke jongeman met opgeschilderde wenkbrauwen. Daarop haten is weer een andere kant van de massamens. 'You can't reason with the mob.'

Broken Rage

'I mean movies these days have been ridiculously long, so...' Senior Takeshi Kitano vermaakt zichzelf met een meta-spelletje van een enkel uur. Nadat hij twintig minuten een yakuza-verhaaltje heeft opgediend – waarin hij zelf de huurmoordenaar speelt – flipt hij de film binnenstebuiten voor een 'spin off'. Alles wordt één Grote Grap. Het is een aaneenschakeling van nonsens. Alle grappen die hij maar kon verzinnen, dus ook de allerslechtste, vinden hun plek in het eerdere verhaaltje. Bizar genoeg werkt het in herhaling best goed. In het serieuze zag je het grappige aankomen. Een moordenaar die Muis heet? Hitchcock strijkers bij een saunamoord? Het had altijd al iets droogs Fins. Meta tot in de vierde dimensie zijn de postmoderne intermezzi, waarin chatters het bewuste broddelwerkje becommentariëren. Ook niet echt origineel, maar ja, originaliteit is al tijden dood. Net als de meeste gangsters in het verhaal. 'Nu is het nog wat meer kapot.'

Vampire's Kiss

'I'm a professional, I don't laugh.' De ándere film van Joseph Minion, de man achter After Hours (waarvan ik staande houdt dat het de beste film ooit is). Een wonder dus dat ik Vampire's Kiss nooit zag. Minion brengt wederom het multiraciaal dampende NY, een dronken, donkerbruin mysterie vol hysterie. Het mannelijke slachtoffer is ditmaal Nicolas Cage. Kaler dan ooit ervoor – of erna! Hij wordt gebeten door het liefdesvirus, en denkt in een vampier te veranderen. Het zou een metafoor voor AIDS kunnen zijn, maar gaandeweg lijkt het eerder een aanklacht tegen toxische masculiniteit. De vrouwenhaat van jongens die in hun eigen wereldje leven. (Columbine meets Kafka). De locaties en sets maken aanvankelijk de film, totdat Cage zijn grimassen eens goed aanzwengelt. Hij heeft duidelijk ook goed naar 'stomme' films gekeken, om die oude vampierenloopjes te perfectioneren. Het eindigt met een fallische staak. Toch nog die zo gewenste penetratie. ' 'It's just a little id release, no use in worrying.'

Terrestrial Verses

'We hebben een lijst met goedgekeurde namen.' Religieuze regeltjes als ultiem middel om mensen in het gareel te houden. Hoe kleiner het regeltje, hoe slaafser de mensen. Namen, tattoos, honden, kleding. De Iraanse machthebbers weten overal raad mee. In Europa weten we dan weer raad met de cinema die dat oplevert. Al moet ik eerlijk en blasé toegeven: ik begin de Iraanse woede nu wel een beetje te kennen. De misogynie is voorspelbaar, helaas! Terrestrial Verses zet een tiental mensen op de beklaagdenbank. We zien alleen hen, ten opzichte van de hogere machten die buiten beeld blijven, een slimme vondst. 'Mooiste' vignet? De man met de Rumi-tattoos. Hij wil alleen maar een verlenging van zijn rijbewijs... Pas richting het einde blaast men wat lucht in het nare gegeven. Bij het hondje moest ik zelfs aan het werk van Roy Andersson denken. Humor, het is een lapmiddel én een reddingsboei. 'Ik doe gewoon mijn werk.'

Pictures of Ghosts

'Het lijkt misschien alsof ik het over methodologie heb, maar ik heb het over Liefde.' Ongelooflijk Subjectivistische docu, die tegelijkertijd laat zien dat zich in het Subject zich de wereld spiegelt. De Braziliaanse meester Kleber begint in het huis van zijn moeder. Hij haalde de inspiratie dichtbij huis, of letterlijk 'vanuit zijn huis.' Misschien zijn al zijn films wel een eerbetoon aan zijn jonggestorven moeder, die het appartement meerdere keren consciëntieus verbouwde. De regisseur bekijkt oude foto's, en net als het wat té navelstaarderig wordt, gooit hij de deuren op. Naar buiten! De bioscopen van benedenstad Recife. Wat volgt is een meesterlijk lesje filmmaken. Het verglijden van feit en fictie – het gewone en het filmische – máken elke film. Heel intiem, zijn de gesprekken met Meneer Alexandere, de filmprojectionist, in diens eigen huis, het hete hok ergens bovenin. Hij is de vader, Filho (goh) en de bios, de heilige geest. Want iedereen is er nog. Ergens. Op celluloid. Op foto's. 'Ik zal de bioscoop sluiten met een sleutel van tranen.'

Slaughterhouse-Five

'It can't last forever, can it?' Het is haast knap: een niemendalletje uit de klassieker van Vonnegut weten te persen. Hollywood lukt het. Misschien is het boek te subjectivistisch, leent het verinnerlijkte zich beter voor waanzinnige woorden dan eindeloze beeldrijmpjes. De sterren stonden toch zo slecht nog niet voor morbide humor. Deze adaptatie stamt uit de jaren zeventig, de jaren dat men zelfs in de Droomfabriek durfde. Dus is er een erotische film-in-film, en dartelt de actrice ook in het 'echte' leven van Billy Pilgrim veelal top less rond. Daar blijft het wel bij, qua lef. De carnavalsmaskers die de gekte van de oorlog moeten symboliseren maken geen indruk. Enkel een naar de nazi's overgelopen Amerikaan, in zijn bespottelijke helblauwe uniform, heeft 'iets'. Iets nieuws. Een PKD-figuur. Verkeerde schrijver! 'I could carve a better man out of a banana.'