'Hoe smaken jouw tranen?' Wandelfilm die loopt op wijn. Gefilmd en gekust met de esthetiek van de nouvelle vague, vinden twee verloren zielen in Barcelona elkaar. Zij: dorpelinge met een gebroken hart. Hij: filosoof met een theorie hoe je het hogere kan bereiken. Zijn poëtische palabrotas zorgen voor een subtiel geile film. Al zwierend door de nachtelijke straten laat zij haar schild en zonnebril zakken, en haar Nico-achtige cool achter, totdat ze zelfs voor hem alléén durft te paraderen. (Wát een moment!) De dialogen verdiepen zich, tegen een achtergrond die steeds echter wordt. Zoals de film toch al verrassend modern en alledaags aanvoelt, na het barokke begin. De onderwereldtocht piekt – hoe kan het ook anders – bij het mysterie der flamenco. De slottwist doet aan Cléo de 5 à 7 denken. Zó goed is de film niet, maar het waanzinnige einde van deze onderwereldtocht schiet raak. 'Het zit in mij, en ik wil het niet vergeten.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten