'Arme mensen ruiken naar gebakken aardappelen.' Meer Nederlandse films opgenomen in studio's, graag! De geweldige sets springen er voor mij uit in Van Warmerdams grote publieksfilm. Ze zouden zomaar eens Kaurismäki, Andersson en Jeunet & Caro geïnspireerd kunnen hebben. Abel is dan de misogyne, vervelend grappige versie van Amelie. Oók een kindmensje dat naar liefde snakt. ('Ik ben toch niet achterlijk.') Wat de psychiater en de magnetiseur niet voor elkaar krijgen, lukt de vrouwen (De Vrouw) wel. Abel vliegt écht uit. Nou ja, zijn vader hielp ook een handje met de Naakte Meisjes. Freudiaans klopt het allemaal als een donderbus. De vader-zoon-strijd, allereerst om de incestueuze moeder en dan om het surrogaat. Wie zit er het diepst in? (Dat wint het kind altijd, want die kwam eruit!) Over de scène met de haringen moet ik nog even nadenken. 'Ik draai niks om, ik zet dingen op een rijtje.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten