'We zijn geen kinderen meer.' Japanse pijn gaat vaak verborgen achter nonsens. De eigenzinnige Obayashi lijkt de inspiratie voor dit bittere epos in vooroorlogse tijden te gaan zoeken. Zijn kinderstoet ziet, spreekt en doet als Ozu. Door de velen jongensvoetjes en jongensstreken moest ik zelfs even aan Jean Vigo denken. Ook iemand die haast verlekkerd naar naakte jongelingen keek. De bengeltjes ravotten vrolijk in een land op de rand van oorlog. Zij raken geïnspireerd en spelen krijgertje. Doel? Een prachtige meid ('te oud om meisje te zijn, te jong voor een vrouw'). Onvermijdelijk kruipt de échte strijd dichtbij en worden hun aikido-moves van levensbelang. De pijnlijke parabel is overduidelijk. Japan was compleet van het padje, op weg naar een naïeve zelfdestructie. Zo bezien is dat kolderieke, vaak wat vermoeiende acteren zélf ook nog metaforisch. 'Er zal oorlog zijn.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten