Het
is met dit tweede deel van
Ghost in the Shell als de
vervolgen op
Koyaanisqatsi. Als je de eerste leuk vond, kun je je weer wentelen in
hetzelfde sfeertje, maar tegelijkertijd zit je er niet écht meer in. Het
klikt intuïtief niet zo goed meer, tot op het punt dat de film iets
belachelijks krijgt. Ik bedoel, het eerste half uurtje is een tekenfilm
die Descartes, Gogol en Milton loopt de quoten érg stoer, maar ze
blíjven maar bezig. Alsof er aanhalingstekens om de hele tekst hadden
kunnen staan. Het verhaal is nog een graadje onnavolgbaarder dan het
eerste deel, en houdt zich onder meer bezig met de verschillen tussen
mens, dier en object. Als de mensheid (dus 'leven') uit herinneringen
bestaat, zouden die herinneringen dan ook niet gewoon door robots kunnen
worden onthouden? We zien de breedgeschouderde cyborg uit het vorige
deel weer, die ditmaal een menselijke partner heeft. Die laatste vreest
(dus) voor zijn leven, maar daar heeft een cyborg natuurlijk geen last
van. De onverslaanbare onverschrokkenheid van de Frankenstein zorgt voor een paar hele
gave actiescenes, op dat vlak is de film minstens zo goed als het eerste
deel. Neem het slot: een armada van naakte 'sexdroids'! Erotisch,
melancholisch, technologisch, in een setting die een soort 3D in 2D
probeert te renderen. Het blijft een bijzondere serie, dat is zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten