Ongetwijfeld een van de slechtste films waarin Daniel Day-Lewis een hoofdrol vertolkt. (En dat is zeldzaam!) Hijzelf
verdwijnt natuurlijk wel weer moeiteloos in de rol van bokser. 'DDL' heeft ongetwijfeld een jaar lang als een bezeten touwtje gesprongen. Toch is ook zijn
rol verre van perfect, buiten de boksscenes loopt hij soms wat
verdwaasd rond, alsof hij toevalling in het project van Jim Sheridan (In the Name of the Father) verzeild is geraakt. Zo heel anders kan de
wereld van Belfast er toch niet uitzien, ook na veertien jaar gevangenschap.
Daniels personage komt terug uit de bajes en heeft het helemaal gehad
met de IRA, voor wie hij al die jaren heeft gezeten. Hij wil gewoon
boksen, zonder 'sektarisch' gezeik. The Boxer probeert net als haar
hoofdpersonage een beetje oecumenisch te doen, maar schildert
ondertussen de IRA af als eendimensionale boeven, wat ze in die laatste
fase vast ook wel waren geworden. Toch zie ik vooral een van de laatste
gekoloniseerde stukjes van Europa, met een bezetter die katholieken
eeuwenlang (ook in eigen land) als tweederangsburgers zag... Maar goed.
Daniel Day-Lewis draalt ondertussen om zijn jeugdvriendinnetje (een
fragiele Emily Watson). De liefdesgeschiedenis blijft een beetje
afstandelijk. Dit in tegenstelling tot de boksmatchen, die een flitsend
feestje zijn. Het geluid ervan is magistraal verzorgd. Ffft... ffftt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten