Dooier dan een ei. Dit moet de
enige giallo-film zijn met een uitgebreid kippen-thema. En daarmee doel
ik niet op de dames, hoe hard seksbom Ewa Aulin ook haar best
doet, als heupwiegende fladderaar, die bij een rijk echtpaar is
gecrasht. Jean-Louis Trintignant runt science fiction film-waardige
kippenfarm. Volledig geautomatiseerd, en met bossa nova muziek om de
beestjes happy te houden. Ondertussen voert een assistent in het lab
experimenten uit. De film is ruim veertig jaar oud, maar de
kweekvlees-thematiek is eigenlijk helemaal van nu. Het is bijna vreemd
dat het nog altijd niet bestaat. Kippen zonder kop. Puur vlees. Er duikt
een pr-mannetje op, die een campagne moet verzinnen. ('De kip als
alledaags persoon'!) Ondertussen introduceert hij decadente
Antonioni-spelletjes. Het doel is Trintignant van zijn stokje te doen
vallen, en zijn echtgenote te plukken. Dat lukt smakelijk goed. Of toch
niet? Hoe dan ook, Bruno Maderna krast, kakelt en prikkelt er op de volkomen ontspoorde
soundtrack heerlijk avant-garde op los. (Zoals mensen 50 Cents platen
draaien 'voor de beats', kun je giallo kijken voor de soundtrack.) Maar
serieuzer, Death Laid Aa Egg is een maffe maar fijne film. Iets minder
warrig richting het noir-einde en het was een classic geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten